Echt lekker klinkt het eerlijk gezegd niet.
Ik hou niet zo van weke broodjes. En moet het niet wilde paté zijn? Of zou hier wildpaté worden bedoeld?
Misschien ga ik die crandberry saus nog wel eens uitproberen, omdat ik eigenlijk best benieuwd ben of die niet gewoon naar cranberrysaus smaakt.
(Gezien op verschillende borden bij broodjeszaak 'het Opstapje' in de Oude Boteringestraat te Groningen)
Spatie- en spelfout in één woord.
Vertal werk? Bell?
En dat van iemand die zich godbetert aanbiedt als vertaler...
Bordjes in de etalage van galerie Muskee te Groningen.
'Ach', denk je misschien, 'wat is daar nou zo bijzonder aan?' Maar Galerie Muskee heeft een lange rij ramen in de gevel en zit vlakbij de Nieuwstad, de rosse buurt...
Ik houd van (oude) cabriolets. Dat zijn open auto's, die bij voorkeur open - dus zonder dak - gebruikt dienen te worden, want met het dak dicht is er niks aan. Toch heeft een dichte cabrio voor sommigen ook een zekere aantrekkingskracht.
Blokker doet in van alles. Soms verkopen ze zelfs dingen waarvan je geen idee had dat ze bestonden, zoals verhouddozen.
Handig hè, dat kopiëren en plakken.
Daar sta je dan, bij het nieuwe buffet op de bovenste verdieping van de Hema, in de Herestraat te Groningen. Het is lunchtijd en er moet een keus gemaakt worden.
Was me dat schrikken! Uiteindelijk heb ik toch maar voor een broodje gekozen. Tot m'n onuitsprekelijke opluchting heb ik verder ook niemand met een kind op z'n bordje gezien.
Nieuwe trend: etalagepoppen met missende onderdelen.
Nou zou ik me nog kunnen voorstellen dat je lichaamsdelen weglaat omdat ze kunnen afleiden van de kleding die je wilt verkopen. Maar waarom geef je zo'n pop dan wel een zeer specifieke houding mee?
Deze dame zit er echt moedeloos bij. Hoewel ze toch echt op de afdeling damesbloesjes zit, zit ze toch bij de pakken neer. Zo van 'nou, zonder hoofd zie ik het niet meer zitten, hoor'.
En dat moet uitnodigen tot kopen? Ik dacht het niet.
Auto's zijn al zo'n anoniem vervoermiddel, maar nu werkt de RDW er ook nog aan mee door polariserende kentekens uit te geven!
Dit werkt de individualisering natuurlijk alleen maar in de hand. Wij en jij - twee verschillende dingen, die duidelijk onderscheiden moeten worden.
Sommige mensen gaan op vakantie de bergen in, al of niet met de fiets. Er zijn ook mensen die gewoon bergen fietsen op vakantie meenemen. Een soort 'berg fietsen-vakantie'.
Ik heb er al es eerder over geblogd, maar ik blijf ze tegenkomen. Bordjes waarop directies (of 'wij') aankondigen dat ze zichzelf niet aansprakelijk stellen. Zou er ooit een directie zijn geweest die dat gedaan heeft, zichzelf aansprakelijk stellen? Natuurlijk zijn er aansprakelijkheidsstellingen van directies geweest, maar die vonden dan altijd plaats door anderen, die schade hadden ondervonden en van mening waren dat 'de directie' daar maar voor moest opdraaien. En dat willen die directies uiteraard niet, dus laten ze hun concierges dit soort bordjes ophangen.
Deze kwam ik tegen op de speelplaats van Museum Kinderwereld in Roden. Een bezoek waard, al was het alleen maar om de velocipedes en stelten waarop je kunt fietsen en lopen. En je nek breken, natuurlijk - vandaar dat bordje. Toen ik het stond te fotograferen kwam er een medewerker van het museum naast me staan. Hij vertelde dat dat bordje er natuurlijk niet voor niets hing, want ja, er gebeurde wel eens wat. Toen ik vroeg of de directie zich wel realiseerde dat ze zichzelf nooit aansprakelijk hoeft te stellen, maar dat een ander dat wel voor ze zal doen, keek hij me even vorsend aan en begon toen te glimlachen. “U bent zeker jurist?”, vroeg hij. Tsja.
Sommige mensen zijn gezegend met mooie, allitererende namen, zoals Koos Koets, of Sijbren Sijbrandij. Ik kwam er vandaag een tegen die rechtstreeks uit een verhaal van Marten Toonder had kunnen komen.
Jammer dat zo'n mooie naam je niet vrijwaart van het maken van een tenenkrommende spatiefout...
Hoewel ik een fervent theedrinker ben, heb ik niet veel op met de vele soorten smaakjesthee en andere mengsels waarvan consumenten geloven dat ze iets met thee hebben te maken, maar die vaak niet eens de naam thee waardig zijn. Vandaag trof ik op het bureau van een collega dit doosje aan.
Omdat ik toch moet weten waar ik tegen ben (en bovendien alles doe om dit blog te vullen) heb ik hier een kopje van gedronken. Het smaakte helemaal niet naar aarde, maar naar zoet en kaneel. Eigenlijk ongeveer zoals Pickwick op zijn website aangeeft. Wel opmerkelijk: Pickwick vermijdt angstvallig het woord thee, maar gebruikt de fantasieterm 'kruidenmelange'. Er zijn nog meer van deze melanges: Air, Fire en Water. Die zullen ook wel niet naar lucht smaken, heel heet zijn of gewoon koel en helder. Ik heb even gespiekt en volgens Pickwick zelf smaakt de water-kruidenmelange naar onder meer 'hop bloemen'. Ik ben nog aan 't overwegen of ik geld aan spatiemisbruikers ga geven om dit te verifiëren.
In de winkel van V&D in Groningen is sinds kort een nieuwe winkel gevestigd. Jawel, een heuse winkel in een winkel en hij heet Sephora. Het is het soort winkel waar ik bij voorkeur niet kom, want het is er vol van schmink, plamuur, poeder, namaakwimpers en de vreselijkste martelwerktuigen, die vrouwen inzetten om hun uiterlijk anders - niet noodzakelijkerwijs mooier - te maken. Het riekt er danig naar parfum, reden waarom voor dit soort winkels het woord stinkel is uitgevonden.
Aangezien ik toch kennis moet nemen van zaken om zeker te weten dat ik er tegen ben, ben ik er toch even snel, met ferm toegeknepen neus doorheen gelopen. En mijn oog viel op het wervende tekstje van de foto.
Dit is toch vreemd. Er is jarenlang strijd gevoerd om cosmetica dierproefvrij te maken, want het was toch zo zielig voor die dieren. Maar what about de topmodellen? Worden die nou speciaal voor dit doel gefokt? Staan die topmodellen misschien lichaamsdelen af waarvan dat extract wordt gemaakt? Of wordt het extract alleen van de stoffelijke overschotten van overleden topmodellen getrokken?
Wat het ook is, het beeld blijft luguber...
Het uitdelen van taart is doorgaans verbonden aan een heuglijk feit. Toch is er vaak ook weer een wat treurig moment. Om onverklaarbare redenen blijft er namelijk meestal een laatste stukje taart over, dat niemand lijkt te willen opeten. Het blijft bijna altijd staan totdat het ook echt niet meer eetbaar is.
Desondanks, hoe treurig het ook allemaal is: hoera voor Henk.
De boodschap is duidelijk: dit is geen brievenbus en evenmin een prullenbak. We mogen er ook met zekerheid vanuit gaan dat dit geen kauwgomballen- dan wel condoomautomaat, noch een pindarotsje is.
Maar wat is het dan wel? En waarom is het zo belangrijk? Oplossingen op een briefkaart naar dit blog.
Als ik zo'n kop lees slaat me meteen de schrik om het hart: we hebben onvoldoende verkeersdoden!
Maar gelukkig, even verder lezen maakt duidelijk dat het slechts om een wat knullig geformuleerde kop gaat. Een hele opluchting.
Kijk ik net even op buienradar.nl om te zien of het een beetje cabrioweer wil blijven - blijkt het hele land ineens oranje gekleurd te zijn!
Aaaarghh... :-(
Er komt maar geen eind aan en het wordt steeds gekker, die oranjegekte. Vandaag stond deze fotocollage op de voorpagina van de Volkskrant, boven de vouw nog wel.
En dan zijn er nog mensen die zeggen dat Nederlanders zo 'nuchter' zijn. Deze prachtige, maar welbeschouwd bezopen foto's bewijzen het tegendeel. Er zijn hele volksstammen onder de Nederlanders die de wereld uit alle macht willen laten weten: ik ben oranjegek. Of: ik ben nog oranjegekker dan die al andere oranjegekken. Of de overtreffende trap: ik ben onbetwist de oranjeknettergekste.
In deze winkel hebben ze prijzen, zoals in alle winkels, maar er is iets bijzonders mee. Ze hebben die prijzen ondergebracht in een set. En dan niet zomaar een set, maar een speciale set. Jawel, het staat er echt.
De vragen blijven natuurlijk: waarom zitten die prijzen in een set en wat is er zo speciaal aan die set?
Of zouden ze gewoon de functie van spaties niet snappen?
Het wordt steeds gekker met die oranjegekte. Toegegeven, 'onze jongens' doen het niet slecht (althans, dat heb ik me laten vertellen, want ik hou het natuurlijk niet bij), maar dat lijkt me nog geen reden om het hele leven dan maar oranje te kleuren. Het is nu al zo gek dat zelfs kantoren helemaal worden dichtgeplakt en de kantoorslaven in oranje tenue op het werk verschijnen.
Ik bedoel: het is maar een spelletje. Toch?
De oranjegekte is niet te stoppen. Vanavond viel me op dat de straten bijna waren uitgestorven. Een teken dat iedereen 'sportief' en met bier, chips en andere versnaperingen binnen handbereik voor de televisie hangt om toch maar niets te missen van die 22 overbetaalde mannen-in-korte-broeken die 2x45 minuten op een grasveldje achter een bal aanrennen. Dat begrijp ik al niet, maar ik verbaas me ook over de oranjegekte die ermee gepaard gaat.
Met het huis op de foto is op zich niet zoveel mis. Er zijn geen pannen van het dak gewaaid, er zitten geen gaten in de muur en het wordt ook niet verbouwd. Er wonen alleen maar mensen in die meedoen met de oranjegekte. Daar is ook niets mis mee, als ik maar niet hoef.
Gisteren blogde ik nog over het kleine dorp Aduard, waar bij de toegangsweg een hoopvol bord met de tekst 'Bij ons in Aduard' stond, met verder niets. Ik vond het een treurig bord, dat alleen maar benadrukte dat er in Aduard eigenlijk helemaal niets gebeurt.
Vandaag kwam ik er toevallig weer langs. Ik was blij dat ze in Aduard ook hebben ingezien dat het niet langer kon zo, dat lege bord. Dat er nu maar eens echt iets moest gebeuren. En er gaat iets gebeuren in Aduard, op 14 - let op het streepje - juni.
Laat ik 't maar meteen toegeven: ik heb niks met voetbal. Ik zie er de lol niet van om met 22 mannen op een groot veld achter een bal aan te rennen. En ik begrijp al helemaal niet waarom, als het toevallig 22 overbetaalde mannen van twee verschillende nationaliteiten betreft, miljoenen mensen daar ineens heel veel aandacht aan gaan besteden. Net doen of 't iets uitmaakt welke helft van de mannen de bal het vaakst in het poortje van de andere helft kan schieten - en daar dan heel luidruchtig en geëmotioneerd over zijn als het ze eens (bijna) lukt. Sorry, ik zal er wel te rationeel voor zijn.
En dat is dan alleen nog maar het spelletje zelf. Dan heb ik het nog niet eens over de stammenoorlogen die zich erbij afspelen. Want waar gaat het nou helemaal om? Voetbalteams van twee nationaliteiten die elkaar op een grasmat te lijf gaan, door middel van het heen en weer trappen van een bal. En een groot, bierdrinkend legioen dat zich voor veel geld allerlei troep laat aansmeren, als het maar oranje is. En vooral ook willen laten zien dat ze dat allemaal doen. Kuddegewijs.
Ik zie dezer dagen steeds meer auto's, huizen en voortuintjes die bijna bedolven zijn onder de oranje vlaggen, shirtjes en wat al niet - maar vandaag kwam ik door een straat waarin iedereen wel helemaal oranjegek leek te zijn geworden.
Ik had te doen met de bewoners van deze straat die hun huis te koop hadden staan. Ze willen er natuurlijk dolgraag weg omdat ze gillend gek worden van deze collectieve idioterie. Maar ze zijn gedwongen om geduldig af te wachten totdat het voorbij is en hun huis weer verkoopbaar is.
Aduard is een klein dorp ten Westen van de stad Groningen. De mensen die er wonen zouden misschien wel willen dat er meer leven in de brouwerij is, maar ja, het is nou eenmaal een dorp van niks, waar niet zoveel gebeurt. Natuurlijk zijn er wel mensen die wat willen organiseren: braderieën, amateurvoetbal, kunstexposities in het dorpshuis. En daarvoor zetten ze dan heel enthousiast bij de toegangsweg tot het dorp een bord op wielen, waarop die gebeurtenissen kunnen worden aangekondigd, zodat voorbijgangers weten wat er allemaal in Aduard gebeurt.
Waardoor alleen maar op subtiele wijze bevestigd wordt: bij ons in Aduard gebeurt helemaal niks.
Het is dezer dagen helemaal niet makkelijk om aan goed personeel te komen. Maar in dit etablissement zullen ze al heel blij zijn met iemand die in ieder geval de Nederlandse taal goed beheerst.
Vraag voor de zaal: welke geslachten zou deze werkgever eigenlijk in gedachten hebben? M/W?
Aangetroffen in een etalage aan de Herestraat in Groningen.
De Razende Rentepuntenweek staat op het punt van uitbarsten en van pure opwinding vergeten ze bij de Postbank hoe dat ook alweer ging met spatiegebruik en zo.
Stelletje klunzen.
Wat ook opmerkelijk is: rentepunten zijn eigenlijk een sigaar uit eigen doos. Daarom is het voordeel van die dingen over 't algemeen ver te zoeken. Maar hier durft de Postbank het wel aan om over Echt voordeel met uw Rentepunten te spreken. Sterker nog: echt voordeeel, met drie e's. Wat zei ik? Stelletje klunzen.
Het gebeurde allemaal op een prachtige lentedag. Nadat ik een paar MGB's langs m'n raam had zien scheuren besloot ik de middag vrij te nemen om m'n Triumph Spitfire aan de gang te krijgen. Daarvoor had ik motorolie nodig, van de soort 20W50 om precies te zijn. Naar moderne maatstaven is dat behoorlijk stroperig spul, maar deze motor heeft het nu eenmaal nodig. Dus op weg naar huis ging ik even langs de lokale automaterialenhandel, die me tot nu toe niet heeft teleurgesteld.
Eenmaal binnen werd ik benaderd door een puisterige puber: "kan ik u helpen?".
"Ik zoek 20W50 motorolie".
"20W50? Dat is zwaar. Wat voor auto hebt u?".
Ik verklaarde trots dat het om een Triumph Spitfire ging.
De puisterige puber keek me wat dommig aan en zei toen "ah, een diesel dus".
Hier viel ik even stil. Ik dacht een professionele automaterialenhandel te zijn binnengelopen en de dienstdoende puistenkop geloofde (van denken was geen sprake) dat er een dieselmotor in m'n Triumph Spitfire sportwagen van 1976 zat.
Ik probeerde nog: "nee, het is een T-r-i-u-m-p-h S-p-i-t-f-i-r-e, je weet wel...", terwijl ik m'n vlakke hand ongeveer een meter boven de grond hield.
"Ja, dat moet een diesel zijn", zei de blaag beslist, "alleen oude diesels gebruiken dat spul. Ik kan wel wat bestellen als u wilt".
Ik heb rechtsomkeert gemaakt en heb alle 20W50-olie gekocht die ik kon vinden bij een landbouwhuis. Boeren willen namelijk nog wel es oude trekkers hebben, waar ook dit soort motorolie in moet. Ik ben ervan overtuigd dat deze aankoop de kans aanzienlijk verkleint dat ik de komende jaren nogmaals geërgerd raak door de stuitende onwetendheid van een puisterige puber.
Maar m'n zorgen blijven: wat moet er van de jeugd van deze wereld worden?
Je kunt de waarheid 'verbuigen', je kunt zelfs liegen, maar het kan altijd nog erger: reclame maken.
Onze nationale grootgrutter Albert Heijn maakt het bont. Hier wordt de suggestie gewekt dat 'echte bakkers' het deeg waarvan dit brood gemaakt is met de hand hebben gekneed. Nou vooruit, dat van die echte bakkers wil ik nog wel geloven. De mensen die de ingredienten machinaal mengen en de elektrische kneedmachine aan- en weer uitzetten en het deeg de geheel geautomatiseerde oven inschuiven mogen wat mij betreft bakkers heten. Maar de suggestie (het staat er niet letterlijk, maar AH wil dat we het geloven) dat ze uitsluitend met hun blote knuisten het deeg hebben staan kneden gaat me te ver.
En 'liefde & passie als enige toevoeging' is natuurlijk helemaal potsierlijk. Zulk misbruik van kostbare, betekenisvolle woorden zou verboden moeten worden. En dan zwijg ik nog over het feit dat je van die beweerdelijke liefde of passie niets, maar dan ook helemaal niets in het brood terugvindt. Niet in de smaak, evenmin in de vorm, noch in het kontje.
Het is alweer bijna een jaar geleden, dus het verhaal mag nu wel es verteld worden: ik was mystery shopper. Da's een heel nieuwe tak van sport voor mij, maar het was best leuk om een keertje te doen. Hoewel: je moet er wel met overtuiging grote l*lverhalen voor kunnen ophangen en dat gaat me nou ook weer niet echt makkelijk af.
Ik moest dus serieus belangstelling tonen in een Land Rover Discovery 3, een gigantische asobak van zo'n 60 a 70 mille. Nu vind ik auto's (vooral oude) over het algemeen best interessant, maar dit is het soort auto waar ik echt een aversie tegen heb. Het is een rijdende windvanger, model koelkast, grof gestyleerd, gespeend van iedere subtiliteit, een in-your-face-milieuhuftermobiel (hoogste emissieklasse), een auto voor wie alles heeft behalve zelfvertrouwen, een overmaatse Tonka-toy, een kleine-piemeltjes-compensator van jewelste. Hij wordt steevast vanuit een laag standpunt gefotografeerd, om 'm nog groter te doen lijken dan hij al is. En het gevaarte weegt - gaat u even zitten - 2,5 ton. Kortom: een Heel Erg Foute Auto, waar over het algemeen slechts Heel Erg Foute Mensen in gezien willen worden.
Ik werd van tevoren nauwkeurig geïnstrueerd. De verkoper moest volgens het draaiboek binnen een minuut na mijn entree oogcontact maken en binnen vijf minuten z'n volle aandacht voor me hebben. Zo niet, dan moest ik zelf contact zoeken. Het uiteindelijke doel was het verkrijgen van een schriftelijke offerte, die opgemaakt moest worden op de computer. Dus niet mondeling, handgeschreven of alleen maar een prijslijstje uit 't rek, maar echt een 'tailored' computeruitdraai, op naam gesteld (daar ging m'n privacy) en rekening houdend met al m'n wensen.
Bij binnenkomst in de showroom werd ik meteen door de verkoper opgemerkt en begroet. Ik liep naar de eerste de beste Discovery (een hele dure, met alles d'r op en d'r aan), nam plaats op de met leder beklede fauteuil achter het stuur en veinsde interesse in het (foeilelijke, hoekige) interieur van de auto. Na ongeveer vier minuten kwam de verkoper naar me toe. Ik gaf aan waar ik naar op zoek was (hoge zitpositie en comfort, had ik bedacht) en de verkoper meldde welgemoed dat ik daarvoor aan het juiste adres was. So far, so good.
Midden op het dashboard, bij de bediening van de klimaatbeheersing, zat een knop met het opschrift 'Auto'. Ik maakte, wijzend op de knop, een lollig bedoelde opmerking dat het toch maar goed was dat ze er zo duidelijk op hadden gezet wat het was - waarop de verkoper bloedserieus en omstandig begon uit te leggen dat de automatische instelling van de klimaatbeheersing op twee manieren kon werken. Ik had er niet om gevraagd, was er evenmin in geïnteresseerd en het werd er ook niet echt duidelijker van. Check: minpuntje.
We praatten wat over de auto, het interieur, wat ik nog meer zocht in een Discovery (motorisering, kleur, uitrusting, accessoires) en de verkoper zei terloops dat een en ander uiteraard afhankelijk was van m'n budget - een (mislukte) poging om erachter te komen wat m'n budget precies was. Wat een spel is het toch.
Mijn opmerking - omkleed met een zo aannemelijk mogelijk blablaverhaal - dat ik m'n huidige auto niet ging inruilen, en dat ik zonder inruil wel korting verwachtte (letterlijk en glimlachend: "ik verwacht natuurlijk een aanbod dat ik niet kan weigeren!") opende al gauw de deur naar het kantoortje, waar de computer stond waarop m'n offerte gemaakt moest worden.
De verkoper gaf aan dat hij 7% korting gaf op de netto catalogusprijs. Toen ik quasi-teleurgesteld reageerde (ik heb ooit es 8% bedongen en gekregen) door het naar voren steken van m'n onderlip, kwam hij plots met een verhaal over 9% korting als ik gebruik zou maken van internet. Ik reageerde verbaasd. Het kwam erop neer dat ik via een website een nieuwe Discovery kon kopen, die dan wellicht uit het buitenland (België, Duitsland) kwam, maar die - als ik het goed heb begrepen - wel via deze dealer geleverd zou worden. Een vaag verhaal, waar ik niet verder op ben ingegaan, maar wat me er wel aan herinnerde dat ik met een autodealer (de moderne variant van de aloude, immer ritselende paardenhandelaar) had te maken.
De verkoper gaf ongevraagd aan wat de waarschijnlijke levertijd zou worden. "Als u 'm vandaag bestelt wordt-ie half februari geleverd". Hij vroeg onomwonden naar m'n plannen, wanneer ik een nieuwe auto zou willen kopen. Voor mij een kans om aan te geven dat ik 'm zeker niet vandaag wilde bestellen en bovendien eerst es even rustig wilde rondkijken, folders sprokkelen en websites afstruinen - de verkoper verontschuldigde zich en zei dat hij me natuurlijk niet wilde pushen. Nee, natuurlijk niet.
Aan het eind van het gesprek in het kantoortje zei ik terloops dat ik een auto met wat ruimte wel prettig vond, omdat ik regelmatig naar Engeland ga om onderdelen voor m'n oude Engelse auto's op te halen. Dat was geen onderdeel van het l*lverhaal, het is waar. De verkoper, heel geïnteresseerd: "Oh? Wat voor auto's?". Het bleek dat de verkoper (die blijkens z'n kaartje ook de directeur van 't spul bleek te zijn) tot voor kort zelf een Triumph TR6 van 1973 had gehad, die hij met pijn in 't hart van de hand had gedaan. Het werd dus nog reuze gezellig. Bovendien stond er een stokoude oer-Landrover van het allereerste type achter in de showroom - een dankbaar gespreksonderwerp voor oude jongens die nog steeds van speelgoedauto's houden. Daardoor heeft het bezoek een uur geduurd - het Discovery-verhaal was in iets meer dan een half uur wel gepiept.
Na afloop heb ik thuis nog even de luxe folders doorgewapperd, hetgeen me alleen maar bevestigde in m'n overtuiging dat dit toch echt absoluut helemaal geen auto voor mij is. Ik heb ook erg moeten lachen om de wervende teksten, waarin onder meer het 'aerodynamische design van de buitenspiegels' werd bejubeld. De rest van de auto is zo aerodynamisch als een baksteen, maar aan de spiegels zal het niet liggen.
Enfin, toch weer een hoop leerzame pret en genoeglijke kout - en dan ook nog vijftig euro toe, waar vind je dat nog tegenwoordig?
Als op het schoolplein één kind, in wat voor opzicht dan ook, boven de andere kinderen uitsteekt, worden de andere kinderen afgunstig. Ze kunnen het niet hebben dat dat ene kind opvalt, succesvoller is, of mooiere gympies heeft, dan de rest van de kinderen. De andere kinderen zullen dat kind het leven zuur maken.
Dat verandert later niet. De kinderen groeien wel op, maar ze worden nauwelijks volwassener. Het schoolplein is overal, ook op kantoren en in fabrieken.
Zo slijt ik mijn dagen op een kantoor waar we Heel Belangrijk Werk doen, in dienst van de BV Nederland (die overigens alleen bestaat in lege hoofden van politici en ambtenaren). Op dat kantoor is het terugdringen van ziekteverzuim tot 'speerpunt' gemaakt. Een lofwaardig streven, dat uiteraard alleen maar toegejuicht kan worden. Mijn baas is fanatiek en hij heeft er alles aan gedaan om het percentage zieken op onze afdeling zo laag mogelijk te laten zijn. En met succes: we hadden vorig jaar een verzuimpercentage van bijna niks. Iedereen blij, zou je zeggen, maar zo werkt 't niet.
In een vergadering over de diverse jaarcijfers kreeg mijn baas er stevig van langs. Een andere baas, met medewerkers die meer ziek waren dan die van mijn baas, vroeg zich toch hardop een paar zaken af. Of mijn baas misschien de cijfers had gemanipuleerd? Waren zijn medewerkers wellicht gewoon bang om zich ziek te melden? Meldden ze zich wel altijd ziek? Misschien namen ze wel verlof op, terwijl ze toch echt ziek waren.
Kinderachtig, zou je zeggen, zeker als je weet dat het om overwegend mondige academici gaat die zelf wel bepalen of en wanneer ze zich ziekmelden. Maar als je beseft dat het schoolplein overal is, dan is het wel begrijpelijk. De kardinale fout is dat m'n baas en z'n medewerkers te veel hun best hebben gedaan, zonder zich te realiseren wat dat voor de rest van de organisatie betekent. De schittering van onze afdeling straalt namelijk niet af op andere afdelingen, maar stelt ze in de schaduw. En dat kan natuurlijk niet de bedoeling zijn.
Het meest opvallende, succesvolle of slimste kind van het schoolplein wordt gepest. Omdat het z'n hoofd boven het maaiveld uitsteekt en daarmee de andere kinderen minder doet lijken. Het gedrag van verreweg de meeste kinderen verandert in dat opzicht niet, zelfs niet als ze groot zijn, het schoolplein al lang zijn vergeten en zichzelf 'volwassen' noemen.
Onlangs liep ik een grote, nieuwe brillenwinkel binnen om te kijken of ze nog een leuk nieuw montuurtje voor me hadden. Ik heb het altijd moeilijk in brillenwinkels, want ik ben absoluut niet trend- of modegevoelig. Het is in brillenland helemaal nog niet 'in' om niet trend- of modegevoelig te zijn, dat duurt nog minstens vijf jaar. Maar ik blijf altijd hoopvol dat de nieuwe ratio nog een keer vroeg intreedt.
In deze winkel had ik nattigheid moeten voelen toen ik een hele wand aantrof met grote letters erboven: 'Collectie 2008'.
Er kwam al gauw een verkoopster op me af met een angstaanjagend opvallend brilletje op d'r neus. Alle kleuren van de regenboog, rond, vierkant en stervormig tegelijk, nog net geen struisvogelveren erop. 'Kan ik u helpen?'. Ik zei dat ik een tijdloos brilmontuur zocht. Ik had net zo goed dat belachelijke neusfietsje van d'r gezicht kunnen meppen, het effect was hetzelfde. Ze viel compleet stil, keek me een tijdlang niet begrijpend aan en vroeg uiteindelijk 'tijdloos?'. Ja, tijdloos. Een montuur waarmee ik volgend jaar ook nog kan rondlopen zonder dat ze zeggen 'gut, wat een 2008-brilletje'. Weer even stilte en toen 'U moet een silhouette-bril hebben, want...' - Ik onderbrak haar met de mededeling dat ik min acht heb. Alweer een slag in d'r gezicht. 'Ehmm, tsja, dan is een Silhouette-bril niet zo verstandig, he?'. Nee, dat dacht ik niet, nee.
Ze zei al snel 'ik zal even m'n collega vragen, die weet er meer van'. Op een drafje vluchtte ze naar de andere kant van de winkel om samenzweerderig met een collega te gaan staan smoezen, ondertussen driftig in mijn richting wijzend. Ik begon er lol in te krijgen.
De collega trad mij onbevreesd tegemoet, met al net zo'n kijk-mij-bril op, en het spel begon opnieuw. 'U zoekt een tijdloze bril?'. Ja, een tijdloze bril. 'Wat bedoelt u precies?'. Nou, een bril waarmee ik volgend jaar en misschien zelfs het jaar daarop nog kan rondlopen. 'Is een Silhouette-bril misschien iets voor u?' Min acht, mevrouw. 'Oh nee, dan maar beter iets anders'. Bij deze verkoopster sloeg de paniek ook al snel toe, hier wist ze geen raad mee. 'Ik zal Tjeerd er even bij halen, die kan u zeker helpen'. Tjeerd erbij.
Tjeerd zag er met z'n hardly shocking brilletje-met-opzetwenkbrauwen niet echt dom uit, maar hij beging meteen een grove fout door een Bart Chabot-montuur uit 't rek te trekken. 'Nee zeg, ik wil geen oubollige bril, ik wil een tijdloze'. Tjeerd, bijna niet uit 't veld geslagen, grabbelde nog wat fondsbrilletjes bij elkaar, maar ik had zelf al iets aardigs gevonden, waar Tjeerd straal overheen gekeken had. Ovaal, wat kleiner en fijner dan ik nu heb, in een donker soort zilver. Ongetwijfeld een winkeldochter uit een oude partij, die er al weken lag weg te kwijnen, maar heel gedistingeerd. Tjeerd hervond zichzelf en begon een verhaal over de voordelen van kleine brillen bij hoge lenssterkten, wat ik onderbroken heb met de mededeling dat ik er nog op zou terugkomen. Goedenavond!
Wat moet ik hier nou mee? Ben ik nou gek of komt het echt nooit meer goed met de wereld? Het lijkt wel of de oppervlakkigen, de truttige trendvolgers, de vormgeile inhoudvrezers de overhand krijgen. Kan hier niet eens een politieke partij voor worden opgericht? Ik zou me er haast over gaan opwinden. Uit pure balorigheid heb ik bij Scapino een paar extreem tijdloze pantoffels gekocht. Dat zal ze leren!
Knap hoor, zo veel taalfouten maken in zo weinig woorden.
En dat wordt dan honderdduizenden, misschien wel miljoenen keren gereproduceerd. Wie weet op hoeveel basisscholen deze whiteboardstiften gebruikt worden? Zo is het natuurlijk geen wonder dat de taalvaardigheid achteruit holt!
Wat lees ik nu weer in de Volkskrant? Bloggen is dodelijk. Het blijkt dat de bloggers bij bosjes dood neervallen. Omdat ze het te veel en te vaak doen, omdat ze het bloggen niet kunnen laten, omdat ze te lang doorgaan.
Shit. Da's niet zo mooi. Daar zou ik me als blogger bijna zorgen om gaan maken. Bijna, want het op slag wegvallen van het schuldgevoel over mijn zeer incidentele en onregelmatige bloggen maakt alles goed.
Ik heb sowieso al moeite om de ratio van 'kinderbananen' in te zien. Zijn gewone bananen weer niet goed genoeg voor kinderen? Commerciële nonsens, dat is 't! Het zijn gewoon kleine banaantjes die de gemiddelde consument niet wil hebben, omdat die gelooft dat groter beter is. En overbezorgde en voor suggestieve marketingtermen gevoelige ouders geloven nu dat die kleine banaantjes er speciaal voor hun monstertjes zijn.
Maar waar ik nog veel meer moeite mee heb is de prijs ervan.
Lees ik dat goed? Kosten die dingen 1,49 euro per stuk? Terwijl gewone bananen hetzelfde per kilo kosten? Als ik kinderen had, dan mochten ze van mij lekker grotemensenbananen eten - zo veel als ze wilden!
Dat waren nog eens auto's. Voorzien van een zescylinder lijnmotor van 2,5 liter en 125 tot wel 150 PK. En die motor had Pie-Aaj, brandstofinjectie. Dat hadden voor die tijd alleen Mercedessen. Het was dezelfde motor die in de Triumph TR6 zat. Elke schooljongen wist dat dat een echte open spogtauto voor mannen was, die rechtstreeks afstamde van de TR2, TR3 en TR4, waarmee Triumph op circuits had gezegevierd. De roemrijke glans van de TR-sportauto's straalde daarom af op de brave huisvaders die het geluk hadden om in een Triumph 2500 PI Mk2 als deze te mogen rijden. Triumph auto's waren de Britse BMW's*) van hun tijd - zo'n 36 jaar geleden.
Fast forward naar 2008.
Daar sta je dan, langs de Emmasingel in Groningen, in je prachtige, maar stilgevallen Triumph 2.5 PI MK2 in Conifer Green. Uiterlijk goed onderhouden, zelfs voorzien van echte TR6-velgen, maar het mocht niet baten. De motorkap staat op een kier en de bestuurder is aan 't bellen met hulpverleners. Overgeleverd aan de nukken van een auto uit een tijdperk waarin betrouwbaarheid nog een heel andere betekenis had.
Het leven is een avontuur en het leven met oude auto's is dat helemaal. Tijdig aankomen op je bestemming is niet standaard maar een optie. Ik hoop maar dat deze bestuurder geen haast had - en dat het snel weer goed komt met z'n mooie Triumph uit 1972.
*) BMW is tegenwoordig eigenaar van de merknaam Triumph. Het kan verkeren...
Aan de Herestraat in Groningen is al heel lang een tapijtenwinkel gevestigd die sinds mensenheugenis opheffingsuitverkoop houdt. Volgens sommige Groningers duurt die opheffingsuitverkoop al 'tientallen jaren'. Dat is dus een wel erg langgerekte opheffing, waarvan steeds meer mensen zich beginnen af te vragen of hij wel echt is.
Sinds kort staat er een nieuw bord voor de deur waaruit, als je het moet geloven, zou blijken dat de korting echt is. Da's al heel wat, hoewel ik me natuurlijk wel meteen afvraag of de korting in al die voorgaande jaren niet echt was en ook wat ik me zou moeten voorstellen bij onechte korting.
Natuurlijk blijft de belangrijkste vraag: die decennia durende opheffingsuitverkoop - hoe echt zou die nou eigenlijk zijn?
Hoewel die hele, door Albert Heijn in gang gezette smurfengekte me natuurlijk gestolen kan worden, was ik toch wel blij met m'n eigen Luilaksmurf. Hij lag rustig op de trafo van m'n bureaulamp te liggen en zo nu en dan keek ik even naar 'm. Dan voelde ik verbondenheid met m'n stukje blauw-witte plastic. Wij begrepen elkaar.
Na een paar dagen regelde ik een Smurfinnetje als gezelschap voor m'n Luilaksmurf, want alleen is maar alleen. En ik zag dat het goed was.
Maar vandaag nam ik plaats achter m'n bureau en schrok me te pletter.
Wat een teleurstelling. Mijn favoriete smurf, waarmee ik me nog zo identificeerde, blijkt helemaal niet de luilak te zijn die ik in 'm zag!
Of zou 't de lente zijn?
Waarin schuilt het succes van Pinokkio? Juist, in z'n lange neus. Dus wat doe je als je het succes wilt prolongeren?
De succesvolle neus van Pinokkio dus. Nu nog langer!
Het gaat goed met m'n smurf. Hij ligt er nog steeds bijzonder comfortabel bij en is nog niet wakker geworden van mijn harde werken. Maar toch ontbrak er iets: hij was zo alleen. Nu ging het mij natuurlijk te ver om alle veertien andere AH-smurfen ook nog op te trommelen. Bovendien ben ik daar rijkelijk laat mee, want het leger van 29 miljoen schijnt al helemaal onder de mensen verspreid te zijn. Maar een minimale inspanning moest ik wel leveren, vond ik. Ik voelde me aan m'n favoriete smurf verplicht om 'm liefde en aandacht te schenken, want aan een depressieve smurf heb je ook niks. Met die aandacht heb ik geen moeite, die geef ik 'm regelmatig. Maar liefde is een ander verhaal, dat gaat me niet lukken. Daarom ben ik op het idee gekomen om een Smurfin voor 'm te regelen.
Deze foto heb ik in 1991 in de London Underground gemaakt.
Het heeft zeventien jaar geduurd voordat ik er (dankzij internet) eindelijk achter kwam dat de afkorting staat voor London Underground Limited.
Nederlanders zijn naar verluidt de langste mensen ter wereld. Maar dat het inmiddels al zo erg was wist ik niet.
Deze staan sinds kort bij een plaatselijke supermarkt. De grijze sokkels zijn zo'n twee meter hoog. Ik neem aan dat er nog laddertjes bij worden gezet, en bovenop hekjes. Zodat 'normale' mensen, zoals ik, ze ook kunnen gebruiken.
Albert Heijn heeft de consument in zijn macht gekregen door het inzetten van een leger van 29 miljoen smurfen. Een ware smurfengekte heeft zich van de klanten van de grootgrutter meester gemaakt. Kinderen terroriseren hun ouders en sporen hen aan om nog meer bij AH te consumeren, opdat ze hun verzameling zo groot mogelijk kunnen maken. Meer, meer, meer is het devies en AH spint er garen bij.
Als kritische consument, die uit alle macht zijn eigen keuzen wil blijven maken en zich hierdoor dus niet van de wijs wil laten brengen, zie ik dit alles meewarig aan. Want waar gaat het nou eigenlijk om? Kleine, blauwe plastic poppetjes, in vijftien verschillende verschijningsvormen. Je krijgt een smurf voor elke vijftien euro die je bij Albert Heijn besteedt (in één keer, dus studenten zijn in de praktijk uitgesloten van deelname). Big deal. Het schijnt dat je er zelfs een speciale verzameldoos voor kunt aanschaffen. Kon aanschaffen, moet ik zeggen, want ik hoorde onlangs dat die al uitverkocht waren.
Enfin, 'iedereen' doet enthousiast mee en er is intussen al een levendige ruilhandel ontstaan in die stukjes plastic. Bij mij op 't werk ook, daar trof ik op het bureau van een collega een hele menigte smurfen aan, gereed om geruild te worden. Daarvan heb ik er eentje gebietst, mijn favoriete smurf:
Ik heb 'm op de trafo van m'n bureaulamp geplakt en onder het harde werken kijk ik zo nu en dan even naar die smurf, in plaats van uit het raam. Op die momenten voel ik me geestelijk nauw verbonden met mijn stukje plastic.
Wat zou een Chinese wolk paddestoelen zijn? Hoe zou zoiets eruit zien? Ik kon m'n nieuwsgierigheid niet bedwingen en heb het gerecht besteld. Het was best lekker, maar ik trof geen wolk aan, laat staan een Chinese. Wat zou het dan zijn? Een spelfout misschien? Ging het misschien over paddenstoelen uit een Chinese wok? In dat geval is er sprake van een ernstige spatiefout, want dan had er Chinese wokpaddestoelen moeten staan. Ook als Chinese wolkpaddestoelen (die bestaan echt), worden bedoeld, is het nog fout.
Bij nader inzien is dat niet eens zo'n gekke verklaring, want er staat in deze tekst nog een kanjer van een spatiefout: baby mais. Wat dat precies voor baby is ontgaat mij, hoewel ik er rekening mee houd dat de baby rood is, net als de uien. Ik wil 't eigenlijk ook niet weten, ik ben alleen maar blij dat ik die baby niet in m'n eten heb aangetroffen. Wel lekkere stukjes babymaïs, maar dat is gelukkig iets heel anders.
Zie ook http://www.spatiegebruik.nl/
Posts
Alle reacties
