Hoewel die hele, door Albert Heijn in gang gezette smurfengekte me natuurlijk gestolen kan worden, was ik toch wel blij met m'n eigen Luilaksmurf. Hij lag rustig op de trafo van m'n bureaulamp te liggen en zo nu en dan keek ik even naar 'm. Dan voelde ik verbondenheid met m'n stukje blauw-witte plastic. Wij begrepen elkaar.
Na een paar dagen regelde ik een Smurfinnetje als gezelschap voor m'n Luilaksmurf, want alleen is maar alleen. En ik zag dat het goed was.
Maar vandaag nam ik plaats achter m'n bureau en schrok me te pletter.
Wat een teleurstelling. Mijn favoriete smurf, waarmee ik me nog zo identificeerde, blijkt helemaal niet de luilak te zijn die ik in 'm zag!
Of zou 't de lente zijn?
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten