De Lexus IS300h is een onzin-auto voor mannetjes

Eén van mijn kleine geneugten is een fijne auto. Een soort Toyota Prius, maar dan de luxe versie ervan, een Lexus. Comfortabel en oerbetrouwbaar.

Ik onderhoud 'm grotendeels zelf, omdat er eigenlijk nooit iets anders aan hoeft te gebeuren dan jaarlijks olie en filters verversen en omdat de dealer er niet de juiste motorolie in doet. 

Nu moest het ding desondanks naar de dealer voor een recall, omdat er iets met de zij-airbags was. Het mooie is dat ze dan ongevraagd een leen-auto voor je achterlaten. Deze keer was het een Lexus IS300h van 2018.

Beetje groot voor mijn maatstaven, maar verder wel een fijn apparaat, dat goed vooruitkomt. Ik reed er veertig kilometer in en ik kwam al snel niet meer bij van het lachen. Even wat uitleg.

Dit is een hybride auto. Dat wil zeggen dat hij zowel een motor op dinosaurussap als een elektromotor en accu heeft. In combinatie met een planetair tandwielstelsel maakt die elektromotor dat de auto geen versnellingsbak nodig heeft. Er zit zelfs geen achteruitversnelling op, hij kan alleen elektrisch achteruitrijden. Daarom roept Lexus dat hun auto's 'standaard automaat' hebben, maar dat is marketinggejok, want er wordt dus helemaal niet geschakeld.

Elke Lexus hybride heeft drie rij-modi, die je met een draaiknop kunt kiezen: Eco, Normaal en Sport. Bij mijn auto gaat-ie in de sportstand alleen wat zwaarder sturen en reageert de motor wat vlotter op het gas. Maar bij de IS300h gebeurt er meer: hij gaat meer herrie maken en - wait for it - hij doet net of-ie schakelt! Zoals gezegd, er zit helemaal geen versnellingsbak in, maar als je in de sportstand het gaspedaal intrapt gaat-ie meer broembroem en hengheng doen en simuleert-ie versnellingen die er niet zijn.

Het wordt nog gekker: je kunt in dit ding, als je wilt, ook zelf doen alsof je schakelt, door middel van zogenaamde 'flippers' achter het stuur. Op de foto kun je ze net boven de knoppenwinkel op het stuur zien uitpiepen. Die flippers zitten ook in formule 1-auto's, waar het nut heeft, omdat daar alles zo snel gaat dat je je hand maar beter niet van het stuur kunt halen om te schakelen. Maar in de IS300h is het dus dubbele onzin: geen raceauto en geen versnellingsbak.

Ik stel me zo voor dat de mannetjes die dit soort auto's kopen leasen het niet interesseert. Ze hebben geen idee hoe een auto in elkaar zit en houden van broembroem en hengheng, omdat ze geloven dat het 'sportief' is.

Augustus 1949 - werken aan Mat '46 bij Allan in Rotterdam

Mijn vader was elektrotechnicus en werkte rond 1949 bij Allan, of voluit Allan & Co´s Koninklijke Nederlandsche Fabrieken van Meubelen en Spoorwegmaterieel N.V., gevestigd in Rotterdam.

Pa (midden) en collega's Koster en Henk Veenhuis

De oorlog lag vers in de herinnering - het was de tijd van de wederopbouw. De Nederlandse Spoorwegen gebruikten nog stoomlocs, maar men was druk bezig om modern materieel te bestellen en in gebruik te nemen. Daaronder was een serie elektrische treinen genaamd Mat '46. Dat is kort spoors uit die tijd voor 'de serie treinen die we voor het eerst in 1946 in dienst namen'. Je had ook Mat '35, Mat '36, Mat '40 en Mat '54. Veel fantasie hadden de naamgevers van treinen toen niet.

Mat '46 werd gebouwd van 1946 tot 1952 door de drie grote fabrieken van spoor- en tramwegmaterieel die Nederland toen nog kende: Werkspoor, Beijnes - en Allan dus.

Mat '46 - 'bak' Ck 244

De foto's bewijzen: Pa werkte in augustus 1949 aan Mat '46, aan een treinstel waarvan in elk geval 'Bak Ck 244' deel uitmaakte. Het was een elektrisch treinstel, maar het kon op dat moment niet uit zichzelf rijden, want er zaten nog tijdelijke, motorloze draaistellen onder.

Collega Veenhuis met schroevendraaier en Pa, met 'bloedblaar' op en combinatietang in de aanslag

Ik ken deze foto's uit m'n kindertijd, maar ik weet er verder niet veel van. Hoewel Pa een treintjesliefhebber was en later werkende modelstoomlocs op schaal 1:32, 1:12 en uiteindelijk 1:8 bouwde, leek hij niet trots te zijn op zijn werk aan echt treinmaterieel.

Uiterst modieus werkliedenhoofddeksel voor die tijd, zo'n bloedblaar

Pa kan niet heel lang bij Allan gewerkt hebben, want ik hoorde er nooit verhalen van 'm over en ik ken geen andere foto's uit deze tijd.

Pa was hier 27 jaar oud - nog een heel werkzaam leven voor zich

Mat '46 leverde zijn bijdrage aan het reizigersvervoer in Nederland van 1946 tot 1983. Alleen treinstel EID2 273 is bewaard gebleven in de collectie van het Nederlands Spoorwegmuseum.

Volgens het alwetende internet is destijds voor de isolatie van deze treinen gebruik gemaakt van asbest. Pa overleed in april 2011 op 89-jarige leeftijd, aan de gevolgen van mesothelioom. Dat is een vorm van longkanker die in 80% van de gevallen wordt veroorzaakt door blootstelling aan asbest. Het kan tien tot zestig jaar duren voor de ziekte zich openbaart.

Juridisch geneuzel

De Nationale Ombudsman heeft een belangrijke rol bij het platslaan van de gevolgen van het gedrag van overheden. De kloof tussen (rijks)overheden en burgers is gigantisch en lijkt alleen maar te groeien. Als het werkelijk pijnlijk is, wordt het tijd om dat zo duidelijk mogelijk te benoemen. En dat doet onze Nationale Ombudsman:

Als jurist vind ik dit fantastisch. Het recht, juridische kaders, je hebt het nodig om een ingewikkelde maatschappij te laten functioneren. Maar het mag geen maatschappelijke belemmering worden. En in Groningse gasdossier is het dat te vaak wel. Mensen worden vermalen in ingewikkeld stelsel dat door juristen in opdracht van bestuurders is geschapen. Juristen hebben helaas nog wel eens de neiging om zaken juridisch zo goed mogelijk te regelen, 'dicht te spijkeren'. Dan krijg je een juridisch keurslijf waarin burgers nauwelijks nog kunnen ademhalen. Onleesbare (en onwerkbare) contracten en regels zijn te vaak het resultaat. Het is juridisch ongetwijfeld heel goed en veilig, maar de maatschappij heeft er niet zoveel aan.

Ik vind het geweldig dat onze Nationale Ombudsman, die zelf ook jurist is, nu eens geen blad voor de mond neemt. Het is nodig en het is ook nodig dat zowel de bestuurders als de juristen die voor het juridisch geneuzel verantwoordelijk zijn hier goede nota van nemen en hun gedrag aanpassen.

Grootste joint ooit - in Borger

Knap hoor, maar zo'n enorme joint is natuurlijk wel volmaakt onrookbaar.

'Hier geen fietsen plaatsen'

Dreigende taal in Groningen, aan de Nieuweweg.

De Kantoorkist

De Kantoorkist - model flightcase

Hoewel ik maar een eenvoudige kantoorslaaf ben, heb ik sinds kort een flightcase. Het soort kist dat wereldwijd wordt gebruikt door raceteams, fotografen, musici, rockbands, theatergroepen en film- en TV-makers om allerhande kostbare spullen in te vervoeren. Dat zit zo.

Aanleiding

M'n werkgever heeft besloten dat z'n medewerkers te veel ruimte innemen en dat dat te veel geld kost. Daarom moeten we aan Het Nieuwe Werken. Dat wil zeggen:

• Geen vaste werkplekken meer;
• Kunstmatige schaarste: ongeveer 0,7 bureau per medewerker, een meter plank voor dossiers en nog een locker voor persoonlijke zaken;
• Tijd- en plaatsonafhankelijk werken. Je kunt ook thuiswerken.

De schaarste brengt met zich mee dat je van tevoren nooit weet of je op kantoor nog wel een werkplek hebt en zo ja, waar die zal zijn. Als je pech hebt kan die werkplek ook in een heel ander deel van het gebouw zijn, ver weg van de plank in de kast waar je je spullen hebt. We zijn op het moment van schrijven nog nauwelijks gedigitaliseerd.

Ik werk met een groot aantal dossiers, waarvan sommige nogal dik zijn, of vertrouwelijk. Die sleep ik niet mee naar huis en ik ga er al helemaal niet mee in de kroeg of het park zitten. Die ene plank is tijdens kantooruren niet afsluitbaar; iedereen kan erbij. 

Klagen heeft niet zoveel zin, want men heeft nu eenmaal bedacht dat iedereen zich hieraan moet houden en 'flexibel' moet zijn. No exceptions! Althans zo min mogelijk.

Maar ik heb geen zin om me slaafs te schikken, want ik ben geen eenvormig machientje. En ik heb vooral geen zin om m'n spullen onoverzichtelijk op een plank te stapelen, ergens in een open kast waar ik niet bij in de buurt werk. Vandaar een kantoorkist.

Eisen

De eisen voor m'n kantoorkist waren betrekkelijk eenvoudig:

• Praktisch, degelijk, afsluitbaar en groot genoeg.
• Een kleiner volume dan de plank en het persoonlijke kastje.
• Mobiel. Ik moet overal in het gebouw kunnen werken en dan m'n spullen bij me hebben.
• Ruimte voor dossiers, laptop+voeding, drinken (waaronder waterfles, theemok en theezakjes) en kantoorgereedschappen.
• Onderscheidend en herkenbaar.

Wat zoekwerk op internet bracht me bij de Flight Case (of op z'n Amerikaans: Road Case).  Het concept heeft zich bewezen doordat dit soort kisten al decennia over de hele wereld worden gesleept, waarbij zowel de kist als de inhoud steevast heel blijft.

Uitklapbureau-in-een-flight-case

Er zijn veel bedrijven die fantastisch mooie flight cases maken, vaak precies op maat. Die zijn duur, want het ontwerpen en in elkaar zetten van die dingen kost nu eenmaal tijd. Er is zelfs een bedrijf in Soesterberg dat geweldige uitklapbureaus maakt, die door tourmanagers over de hele wereld worden gebruikt. Ze kosten alleen wel duizenden euro's per stuk. Te duur voor een kantoorslaaf die alleen maar een kist wil. Je kunt ook een goedkope standaardkist uit China kopen. Maar ja, da's een standaardkist, vaak van twijfelachtige kwaliteit.

Het leuke is: je kunt ze betrekkelijk makkelijk zelf maken, helemaal naar eigen wens. Kleine flight cases, grote flight cases, lichte flight cases, hele stevige zware flight cases, met en zonder wielen, kleppen of deuren, alles is mogelijk. Er zijn ten minste twee grote fabrikanten (Adam Hall en Penn Elcom) die een gigantische keus in materialen en onderdelen hebben, waarmee iedereen met wat tijd, zin en het juiste gereedschap z'n eigen flight case kan maken.

Dus zo gezegd, zo gedaan.

Uitvoering

Houten lade met inzetbakje
en aluminium hangmaplade

Het begon met plannen, denken, schetsen en fantaseren. Bedenken wat er allemaal in moet en waar het een plekje in de kist moet krijgen. Gaandeweg kwam ik er zo achter welke afmetingen en indeling m'n kantoorkist moest hebben.
Toen dat eenmaal duidelijk was heb ik eerst de laden gemaakt: een houten lade en twee hangmapladen van aluminiumprofielen. Daarna wist ik hoe groot de buitenkant zou worden en heb ik het hout en metalen beslag voor de kist zelf besteld. In feite heb ik m'n kist dus van binnen naar buiten gebouwd.

De onderdelen - 9 mm multiplex met
1 mm laminaat, aluminiumprofielen,
popnagels en beslag

Het hout en de aluminiumprofielen kun je in grote maten en lengtes kopen en zelf op maat zagen. Maar het is slimmer om het zaagwerk door een professional te laten doen. Dan weet je tenminste zeker dat alles perfect haaks is, of precies in verstek gezaagd, zoals de zgn. sluitprofielen tussen de kist zelf en de deur. Ik heb het laten doen bij MCase/zelfbouwcase.nl in Zuidland, waar ik zeer tevreden over ben. Goede uitleg en service, vlotte levering. Daar kwam ook de rest van de onderdelen vandaan.

Speciale flightcase-popnagels en
fikse popnageltang

Nadat het hout gearriveerd was kon ik de deur en de kist zelf in elkaar lijmen en timmeren. Daarna de aluminium hoek- en sluitprofielen erop met speciale, geribbelde flightcase-popnagels, evenals de balhoeken, overzethoeken, handvatten, vlindersluitingen en het scharnier.
Het lijkt allemaal simpel als je het leest, en het was ook niet echt ingewikkeld. Maar ik ben er heel wat uren, verspreid over een paar maanden mee bezig geweest. Uiteindelijk heb ik meer dan driehonderd popnagels in de kist verwerkt. Ik had er weliswaar een fikse popnageltang met een grote hefboomwerking voor aangeschaft, maar toch kreeg ik er nog behoorlijk lamme armen van.

Deur-met-interieur

Toen dat allemaal klaar was, moest het interieur nog ingebouwd worden. In de deur drie vakjes met deurtjes ervoor, en twee open vakken voor laptop en drinkfles. De deurtjes sluiten met de kleinste kogelsnappers die ik kon vinden, met een diameter van slechts 6,5 mm. Ze zijn verwerkt in het 9 mm dikke multiplex van de deurtjes zelf, waardoor ze geen kostbare ruimte innemen. Veel meer werk dan waar ik op had gerekend, maar wel goed voor menig genoeglijk uurtje in het atelier. Het scheelt dat ik een verwoed knutselaar ben, anders was die kist nooit afgekomen. En de deurtjes sluiten nu stuk voor stuk met een steeds weer enorm tevredenstellende klik.

De Kantoorkist in actie
Laden zijn 110% uittrekbaar

Tenslotte vier wielen onder de kist en eentje onder de deur, zodat de kist niet omflikkert als de deur opengaat. En om 'm helemaal uniek te maken, een parapluhouder (octrooi aangevraagd) en een home-made Kensington lock. Daarmee kan ik 'm met een staalkabel ergens aan vastleggen, zodat niemand ermee aan de haal gaat als ik er niet ben.

Het Nieuwe Werken, zoals het bij ons is ingevoerd, is een plat, eenvormig concept dat achter een bureau is bedacht door ietwat autistische lieden die er heilig in geloven en het met zo min mogelijk flexibiliteit doorvoeren. Ik noem ze steevast conceptterroristen.
Tijdens het bouwen van m'n kist had ik veel voorpret over mogelijke reacties van de conceptterroristen. Ik had erop gerekend dat mijn kist niet in het platte concept zou passen. Hij is in volume echter veertig liter kleiner dan die onhandige plank en locker bij elkaar, maar oneindig veel praktischer en mobieler. Ik was graag de discussie met ze aangegaan. Nu ik het ding een paar weken tot volle tevredenheid gebruik ben ik eigenlijk een beetje teleurgesteld dat er nog geen conceptterrorist over is gevallen. Geen enkele reactie uit die hoek, niets.

De Kantoorkist in ruste

Gelukkig wel heel veel positieve en enthousiaste reacties van collega's. Sommigen informeren voorzichtig wat dit grapje me gekost heeft. Ik schat zo'n vierhonderd euro, waarbij ik niet eens meereken dat dit een mooi excuus was om weer wat gereedschap te kopen.
Er zijn er ook die suggereren dat ik ze in serie zou kunnen maken - voor collega's bijvoorbeeld. Maar dan vertel ik hoe enorm kostbaar m'n vrije tijd is; en dat niemand dat kan betalen. Ik blijf dus hoogstwaarschijnlijk de enige bij ons op kantoor met een eigen kantoorkist.

VW-chef ergert zich aan de feiten

"Mich ärgert das maßlos"

Eerder schreef ik over de DHL Streetscooter, een volledig elektrische bedrijfsauto die pakjesbezorger DHL zelf produceert omdat de oude, gevestigde auto-industrie niet van de fossiele rotonde kan komen. DHL heeft er al duizend van in gebruik genomen en gaat vanaf 2017 nog tienduizend(!) stuks per jaar de weg op sturen. Daarbij gaat DHL de Streetscooter nu ook leveren aan anderen, aan wie 'm maar wil hebben. Omdat het kan en omdat niemand anders het doet. Een beetje hetzelfde als wat Tesla al een paar jaar doet, zeg maar.

Nu heeft de tamelijk nieuwe chef van het 'geplaagde' VW, Matthias Müller, daarop in het openbaar gereageerd. Niet in de zin van 'we hadden eigenlijk veel eerder zelf daadwerkelijk innovatieve producten op de markt moeten brengen'. Nee, Müller ergert zich aan wat (voormalige?) VW-klant DHL doet. Hij vraagt zich hardop tegen journalisten af waarom DHL niet 'gewoon' weer voor z'n auto's bij VW is gekomen. Dat is immers de norm, zo is het altijd gegaan, dus waarom is het nu niet ook zo gegaan?
Gelukkig laat-ie het niet bij klagen alleen, hij heeft ook z'n bedrijfswagen-onderchef Eckhard Scholz opdracht gegeven om contact op te nemen met DHL, om te bekijken of er niet toch iets samen met DHL te regelen valt. Met andere woorden: of er niet wat te redden valt.

Openbare reactie van DHL: "natuurlijk hebben we hierover in het verleden al met VW gepraat, maar die kon of wilde niet leveren wat we wilden hebben. Dus daarom maken we het nu maar zelf".

Tsja.

Volkswagen was (en is) een autoproducent zoals bijna alle andere. Decennialang hebben ze niets anders gedaan dan uitsluitend oude wijn in nieuwe zakken verkopen, zo min mogelijk investeren in innovatie (met het oog op lange termijn) en zo veel mogelijk streven naar winstmaximalisatie. Dit alles ten behoeve van de aandeelhouders, die alleen maar zo veel mogelijk dividend op korte termijn willen zien. Ondertussen luidkeels klagen over overheden die het de auto-industrie zo moeilijk maakten met milieu-eisen, bedoeld om het aantal doden als gevolg van luchtverontreiniging ietwat binnen de perken te houden. Maar ook absoluut niet meer doen dan nodig is om aan die eisen te voldoen, of ronduit frauderen om slechts de indruk te wekken dat je eraan voldoet. Met alle gevolgen van dien. Bijna niemand kwam op het idee om het over een heel andere, innovatieve boeg te gooien. Ze bleven allemaal wanhopig proberen om met de bestaande, eeuwenoude techniek, tegen steeds hogere kosten te voldoen aan de opdrachten die overheden ze (indirect) gaven. Bijna alsof ze ambtenaren waren...

En dan blijkt ineens dat een belangrijke klant je ouwe meuk niet meer hoeft. En dat die klant z'n rekensommetjes maakt en tot de conclusie komt dat het uit kan om de auto's die hij wil hebben dan maar zelf te maken. En dat-ie ze meteen ook wel aan anderen kan verkopen - dat scheelt weer in de kosten. Is me dat schrikken!

Hoe kortzichtig en arrogant moet je als Volkswagen-bons wel niet zijn om naar het voor jou onwenselijke gedrag van je klant te wijzen, je daaraan publiekelijk te ergeren en niet in te zien dat je het toch echt over jezelf hebt afgeroepen? Dat je je eigenlijk te pletter moet schamen dat je het zo ver hebt laten komen.

De komende tien jaar zullen er in autoland meer veranderingen zijn dan we in de afgelopen eeuw hebben gezien. Dat vereist een grote ommezwaai, een paradigmaverschuiving bij de grote autoproducenten, die tot dusverre helemaal niet gewend waren aan veranderingen.
Het is vijf voor twaalf, maar Matthias Müller lijkt het nog niet echt door te hebben. Hij zit nog vast in oude paradigma's ("zo doen wij dat nou eenmaal") en ergert zich eraan dat de werkelijkheid inmiddels anders is. Het wordt een interessant decennium.

Wat Tesla kan, kan DHL ook

Nog even, dan zijn we verlost van het geronk en de dieseldampen van bezorgbusjes. In de stad waar ik werk kom ik de laatste tijd namelijk steeds meer elektrische auto’s van DHL tegen. Ze heten Streetscooter en DHL schroeft ze noodgedwongen helemaal zelf in elkaar, omdat de auto-industrie anno 2016 maar niet van de fossiele rotonde kan komen en kennelijk niets bruikbaars kan of wil leveren op dit vlak.

Vandaag stopte er zo’n Streetscooter vlak voor m’n neus en had ik de kans om de bestuurder ervan aan te spreken. Ik vroeg ‘m of hij blij werd van z’n elektrische gereedschap. Hij zette z’n voet ongegeneerd op de voorbumper en vertelde me dat het best wel een geschikt ding was. Ruimte zat voor pakjes, makkelijk toegankelijk, vlot genoeg, niks mis mee. Het bereik van 70 kilometer was ruim voldoende voor z’n dagelijkse rit van gemiddeld 40 km. Het enige nadeel was dat fietsers ‘m vaak niet hoorden aankomen, omdat ze er nog vanuit gaan dat alle auto’s herrie maken. We waren het erover eens dat het een kwestie van tijd is voordat fietsers doorhebben dat de wereld ook wat dat betreft verandert.

De fossiele auto-industrie, die al zo’n honderdtwintig jaar niet veel meer doet dan steeds maar weer oude wijn in nieuwe zakken verkopen, is enorm lethargisch. Ze hebben zich in 2012 laten overvallen door Tesla en zijn zich werkelijk te pletter geschrokken toen Tesla eerder dit jaar pardoes zo’n 400.000 reserveringen à 1.000 euro per stuk kreeg voor een auto waarvan nog niet eens echt prototypes bestaan. Mogelijk dat dat DHL heeft geïnspireerd om er ook eens een schop tegenaan te geven, want het bedrijf gaat z'n Streetscooter in 2017 ook zelf op de markt brengen. Voor elke koerier, loodgieter, pizzabezorger of andere busjesrijder die er maar brood in ziet. Ik hoop van harte dat zowel DHL als de kopers van de Streetscooter er erg succesvol mee zullen zijn.

Opa vertelt

"Broembroem, hengheng"

"Kijk, ze pompten in het Midden-Oosten miljoenen jaren oude, fossiele olie uit de grond. Daar werden zelfs oorlogen over gevoerd, zo groot waren de belangen. Het spul werd in gigantische supertankers verscheept naar Rotterdam en daar geraffineerd tot benzine en diesel. Dat kostte heel veel energie en veroorzaakte een hoop vervuiling. Er werd zelfs nog een tijdlang lood in benzine gestopt, dat door auto's in het rond werd gesproeid. Kun je je dat voorstellen?
De brandstof ging in grote tankauto’s naar tankstations. Die had je toen overal, naast de snelweg en in woongebieden. Als je tank leeg was, dan moest je speciaal naar zo’n tankstation rijden om ‘m weer te vullen. Dat kon je niet zomaar thuis doen, of op je parkeerplek.”

“Maar …”

“En als je dan je tank had gevuld, voor eigenlijk best wel veel geld en met vieze handen achteraf, dan werd de brandstof in de motor vermengd met lucht en dat mengsel werd gebruikt om heel veel ontploffingen te veroorzaken in de cilinders. Daardoor gingen de zuigers op en neer en die op-en-neergaande beweging werd door middel van een systeem van drijfstangen en krukken - net als in een stoommachine! - weer omgezet in een draaiende beweging. De giftige uitlaatgassen werden door een uitlaatsysteem onder de auto weggevoerd en achteraan de auto gewoon de lucht in geblazen, zodat je er geen last van had. Later werden er dure en ingewikkelde filters en katalysators ingebouwd, want het was toch wel een beetje asociaal voor de rest van de wereld. Mensen werden er ziek van. Miljoenen zijn eraan doodgegaan.”

“Ja, maar opa…”

“Wacht nou, ik ben nog niet klaar. De krukas van de motor was via een mechanische koppeling verbonden met een versnellingsbak. Die was nodig omdat ze in 120 jaar ontwikkeling geen kans hadden gezien om het koppel van een verbrandingsmotor een beetje constant te maken. Dus je was met een soort knuppel voortdurend bezig om steeds weer andere tandwielen met elkaar in verbinding te brengen. Soms wel zes of zeven verschillende! Of je kocht een ‘automaat’, waarin dat voor je werd gedaan. Maar die was flink duurder en verbruikte nog meer brandstof. En dan had je in zo’n auto nog een nokkenas en kleppen, een distributieriem of ketting, startmotor, multiriem, dynamo, waterpomp, radiator, ontsteking, carburateur of injectie, noem maar op. Elk jaar moest je ermee naar de garage en dan werd de motorolie ververst en moesten er nieuwe filters in. Het waren echt heel gecompliceerde dingen. Daarom waren ze ook zo duur en kostte het onderhoud ook zo veel geld.”

“Opa…”

“Wacht even, dit is heel interessant. Op wegen hoorde je toen overal het geluid van auto’s en bromfietsen. In steden was het echt een kakofonie, enorm veel herrie. En als het stoplicht rood was en de auto’s stonden stil, dan was het niet stil, want de meeste motoren bleven gewoon draaien! Denk maar niet dat voetgangers naast een druk kruispunt rustig een gesprek konden voeren, want je kon elkaar nauwelijks verstaan. Sommige mensen vonden het zelfs belangrijk dat hun auto of brommer meer herrie maakte dan die van anderen. Ja, dat waren nog eens tijden.”

“Ja maar opa, waarom? Waarom accepteerde iedereen dat zomaar?”

“Kind, we wisten niet anders. We dachten bijna allemaal dat het zo hoorde. Toen het einde in zicht was bleven sommige mensen nog heel lang uit alle macht volhouden dat er geen alternatieven waren. Dom eigenlijk, hè?”

Spreuk van het moment #8

"Pure emotie is jouw logica"

Pure emotie - keilogisch!

Sinds een paar dagen hoor ik 's-ochtends op de radio een opmerkelijk reclamespotje voor Alfa Romeo. Voor wie niks met auto's heeft: Alfa Romeo was voor de tweede wereldoorlog een roemrucht automerk dat bijzondere auto's voor rijke mensen maakte. Maar daarna werden het al snel Fiats met een iets ander uiterlijk en een ander naamplaatje erop. Zeg maar de 'premium'-versie van Fiats, een middel om meer geld te verdienen aan Fiat-kopers die daar gevoelig voor zijn.

Maar terug naar dat radiospotje. Het appelleert in allerlei potsierlijke termen heftig aan het gevoel van de Alfa Romeokoper, totdat het eindigt in de apotheose:

"Pure emotie is jouw logica"

Miljoenen jaren evolutie, biggest brains on the planet, de kindertijd ontgroeid en dan is pure emotie je logica. Bij dit soort baarlijke nonsens hef ik de handen wanhopig ten hemel en haak af.

'Pure' emotie en het daarbij laten is wat mij betreft niet meer dan een excuus om je hersens niet te hoeven gebruiken. Lekker makkelijk. Daar worden bepaalde marketingmensen heel blij van, want aan consumenten die hun hersens niet gebruiken kunnen ze lekker veel rotzooi verkopen. Voor veel marketingmensen is nog meer rotzooi verkopen het allerhoogste goed, dat is hun ultieme doel, zo extreem simpel zitten ze in elkaar. Ook politici met het ethisch besef van de platste marketeers zijn helemaal van de emotie, want aan kiezers die hun hersens niet gebruiken kunnen ze nog meer onzin verkopen.

Niet dat ik daar nou bijzonder blij van wordt, maar eigenlijk is dit wel een mooie samenvatting van het huidige tijdsgewricht. Ratio is uit, emotie is in, Alfa Romeo wakkert het in het eigen belang lekker aan en maakt er ten volle misbruik van. Ik ben niet de enige die er zo over denkt. Een paar citaten van het Twitter-commentariaat:

"Pure emotie is jouw logica". Alfa Romeo's reclameman beschrijft en passant ook het gedrag van mensen op social media.

— Maarten Brands (@Maarten_Brands) 2 juli 2016

Alfa-Romeo: "Want pure emotie is jouw logica". Het huidige politieke klimaat in één slogan. #brexit #Farage #Boris #Trump #Pvv

— Ton Fiselier (@TFiselier) 27 juni 2016

Reclametekst voor een auto: 'Pure emotie is jouw logica' .....wat een gelul zeg. Daar komt juist alle ellende van, sukkels.

— femke boesenkool (@femkeboesenkool) 25 juni 2016

Pure emotie is jouw logica? Aardige psychopatenbak zo'n #Alfa. #reclame

— Heldinne (@Heldinne) 23 juni 2016

Het moge duidelijk zijn dat ik van zo'n slogan lichtelijk moet kokhalzen. Het zal ook niet verbazen dat ik al helemaal niet gezien wil worden in een auto die met dit soort nonsens wordt aangeprezen. Als ik al een auto zou kopen om er indruk mee te maken op mijn omgeving, dan zou dat nu toch zeker geen Alfa Romeo meer zijn. Ik hoor het de buren al zeggen: "jaja, pure emotie is zijn logica".

Weg=pech is weg

Meta-pech

Een failliet verdienmodel

Banners van het soort dat je hierboven ziet kom je steeds vaker tegen op commerciële websites. Die websites hebben namelijk bijna allemaal hetzelfde verdienmodel en dat verdienmodel is meer en meer aan erosie onderhevig. Dat zit zo.

Ooit was het wereldwijde web klein en onschuldig. Het werd bevolkt door idealistische lieden die graag informatie deelden en nog nooit hadden gehoord van het woord 'verdienmodel'. Dat veranderde toen commerciële partijen het web ontdekten. Die kwamen er al snel achter dat adverteerders maar wat graag wilden betalen om hun boodschap onder consumenten te verspreiden. En die adverteerders wilden ook graag weten wat de bezoekers van al die websites deden, zodat ze aan 'targeted advertising' konden doen. Het nauwgezet volgen van websitebezoekers werd de basis van vele 'verdienmodellen'. Er zijn grote, gespecialiseerde bedrijven die zich daarmee bezighouden, die bijna alles van ons weten en met die informatie verschrikkelijk veel geld verdienen. Google is maar een enkel voorbeeld.

Ruimte

Maar even terug naar de advertenties. Er is onder adverteerders de laatste jaren een ware strijd gaande om de aandacht van de websitebezoeker. Die strijd is zo hevig dat de adverteerders zichzelf in de voet schieten. Ze maken steeds opdringeriger advertenties, waardoor de content, de inhoud van de website waar de bezoekers eigenlijk voor komen, soms compleet ondergesneeuwd raakt. Banners, flash-animaties, automatisch startende video's met geluid, paginavullende advertenties, het kan niet gek genoeg zijn om de aandacht te trekken. En dan heb ik het nog niet eens over de bandbreedte en browsercapaciteit die hun geschreeuw ongevraagd opslokt. Onze bandbreedte en onze capaciteit.

Wat adverteerders in hun hijgerige kortzichtigheid en opportunisme inmiddels vooral bereiken is ergernis. Ergernis over de ruimte die ze ongevraagd voor zichzelf opeisen. Als je op straat of in de trein ineens wordt opgeschrikt door een idioot die met een megafoon naast je gaat staan blèren dat je zijn product moet kopen, dan erger je je er ook te pletter aan. Of je geeft 'm een optater. Dat laatste is op het web wat lastig, dus daarom geloven webadverteerders dat ze ermee weg kunnen komen.

Maar ze hebben er niet op gerekend dat websurfers hun eigen ruimte makkelijk kunnen beschermen, met adblockers bijvoorbeeld. Voor Firefox of Chrome. Daarmee filter je het geblèr van adverteerders uiterst effectief weg en kun je je weer concentreren op waar je een website voor bezoekt: de inhoud. Een bijzonder effectieve Ja-Nee-sticker, maar dan voor je browser.

Het blijkt dat inmiddels zo'n 20% van alle advertenties wordt weggefilterd en dat het gebruik van adblockers sterk toeneemt. Ook het volgen van websitebezoekers door scripts wordt meer en meer geblokkeerd door diezelfde bezoekers, doordat ze browser-plugins als Ghostery (voor Firefox of Chrome) gebruiken.

Verdienmodel in gevaar

Dan blijkt ineens dat het 'verdienmodel' van websites die zich afhankelijk hebben gemaakt van advertentieopbrengsten en scripts wel heel erg smal en wankel is. Je zou verwachten dat ze dan de adverteerders, advertentieboeren en scriptpushers ter verantwoording gaan roepen. En gaan nadenken over een robuuster verdienmodel. Maar dat blijkt nog reuze lastig. Het is kennelijk makkelijker om een banner aan je pagina toe voegen zoals ik hierboven liet zien, waarin je appelleert aan het schuld- dan wel angstgevoel van de bezoeker, en 'm smeekt om alsjeblieft die schreeuwerige advertentiezooi en ongevraagde scripts wel te accepteren.

Dit is het equivalent van een papiertje in je brievenbus met een smeekbede om alsjeblieft die Ja-Nee-sticker te verwijderen, want er moet toch wat verdiend worden met die folders. De winkels moeten spullen verkopen, de folderdrukkerij moet draaien en dus moet jij die rommel in je brievenbus accepteren. Zie je het voor je? Ik ook niet. En daarom is zo'n anti-adblock-banner potsierlijk. Waarom zou een websitebezoeker zich moeten bekreunen over het verdienmodel dat een website heeft gekozen - bij gebrek aan creatieve ideeën voor alternatieven?

Kortom: een adblocker is alleen al om die reden legitiem. Maar het gaat nog verder.

Malware

De laatste jaren maken websites en adverteerders gebruik van derde partijen die zich hebben gespecialiseerd in het voorzien in web-advertenties en scripts om bezoekers te volgen. Dat wil zeggen dat de advertenties die je op een website ziet niet op die site zelf gehost worden, maar afkomstig zijn van een andere server. De beheerders van die servers zijn uiterst commercieel en geïnteresseerd in maar één ding: zo veel mogelijk winst maken. Kwaliteit of vertrouwen interesseert ze niet zo, als ze maar snel veel geld kunnen verdienen. Daarom is hun beveiliging vaak niet op orde en gebeurt het regelmatig dat criminelen kans zien om in plaats van legitieme advertenties of scripts ook malware mee te sturen. Daarmee kunnen ze telefoons, tablets of PC's overnemen, of gebruikers afpersen.
De eigenaar van de advertentie- of scriptserver interesseert het nauwelijks, want de website-eigenaar is voor z'n inkomsten nou eenmaal afhankelijk van hem. En de website-eigenaar heeft er geen invloed op, want de advertenties en scripts staan niet op zijn server.
Uiteindelijk is degene die er het eerst en het meest de pijn van voelt de websitebezoeker. Een website als telegraaf-punt-nl laat externe partijen op een willekeurige pagina wel dertig scripts en andere code uitvoeren. Puur omdat het geld opbrengt. Daar zitten soms ook kwaadaardige scripts tussen, waarmee malware, schadelijke software verspreid wordt. De bezoeker van de website voor zwakker Nederland ziet het niet, merkt het nauwelijks, maar is wel de pineut als die malware ongevraagd down the line komt. Z'n telefoon of PC wordt onderdeel van een botnet, of alle bestanden worden versleuteld, waarna er veel geld aan criminelen moet worden betaald om er weer bij te kunnen. Websitebezoekers raken zo hun vertrouwen in websites kwijt. Zodra ze erachter komen dat een adblocker en add-ons als Ghostscript (ook) de oplossing vormen voor deze malheur, is de keus snel gemaakt.

Geen adblocker en/of Ghostery op het web gebruiken is inmiddels net zo onverstandig als onveilige sex. Met dank aan kortzichtige website-eigenaren en adverteerders en het slaafse geloof in een 'verdienmodel'.

Conclusie

Het verdienmodel dat uitsluitend is gebaseerd op advertenties, het volgen van websitebezoekers en het verhandelen van hun gegevens lijkt failliet te gaan. Steeds meer bezoekers accepteren geen advertenties en scripts meer. Dat maakt dat de geldmolen langzamer begint te draaien en misschien wel uiteindelijk stokt. Websitebeheerders die van hun website willen leven moeten op zoek naar een betere manier om het hoofd boven water te kunnen houden. Een manier waarbij ook rekening wordt gehouden met de belangen van hun bezoekers. Dat vereist creativiteit. Veel meer creativiteit dan een banner met een laffe smeekbede aan mij als bezoeker om alsjeblieft te accepteren dat ik die advertenties en malware door m'n strot geduwd krijg. Dat gaat echt niet werken.

Wat ook niet gaat werken - en dat beseffen de meeste website-eigenaren maar al te goed - is het blokkeren van bezoekers met adblockers. Er zijn namelijk maar weinig websites die zulke unieke content, zoveel toegevoegde waarde leveren dat bezoekers er hun ruimte en veiligheid voor willen opgeven. Natuurlijk, er zullen altijd geestelijk luie mensen zijn die het wel doen, zoals er helaas ook altijd mensen zullen zijn die geen been zien in onveilige sex. Maar daarmee kun je een failliet verdienmodel niet in stand houden.

Ik ben dus erg benieuwd naar het volgende verdienmodel, waarmee niet alleen de adverteerders en handelaren in onze persoonlijke gegevens wat verdienen, maar ook websitebezoekers het vertrouwen hebben dat hun ruimte niet ongevraagd wordt genaast, hun gegevens niet ongebreideld verhandeld worden en hun veiligheid niet langer in de waagschaal wordt gesteld.

"Een slappe Konsalik, alstublieft"

Voor de helft....


Gezien bij de Boekenboer op Terschelling.

Gatverdamme

Ard van der Tuuk, Gedeputeerde in de provincie Drenthe, legt zijn functie neer. Hij was kennelijk nogal populair (in 2014 zelfs politicus van het jaar), dus is zijn vertrek nieuwswaardig - althans in Drenthe.

Maar dan die kop*:

"Wij zijn gewend om het hier met elkaar te doen".

Toen ik het las had ik net een flinke slok thee genomen. Het was nog reuze lastig om de laptop weer helemaal schoon te krijgen.

Ja, ik weet heus wel dat ik zelf verantwoordelijk ben voor wat er in mijn zieke hoofd gebeurt, maar toen ik het citaat aan m'n vrouw liet zien riep ze meteen "gatverdamme!". Het gebeurt dus niet alleen in mijn hoofd.

Laat ik verder maar niet uitweiden over hoezeer m'n fantasie op de loop gaat met wat ze in het provinciaal bestuur van Drenthe allemaal met elkaar zouden kunnen doen. Nee, laat ik me inhouden. Dit is een blog voor alle leeftijden.

*Ik bedoel de kop van het artikel - niet dat blijmoedige ouderlingenhoofd.

ING: manus manum lavat

Bijna een jaar geleden blogde ik over de arrogante, autistische bestuurscultuur bij ING Bank, en dat ik daar als klant na veertig jaar niks meer mee te maken wilde hebben. Inmiddels ben ik vertrokken naar een bank die niet aan bonussen doet en ook overigens wat integerder in het leven staat dan de gemiddelde financiële dienstverlener. Dat was overigens een tamelijk pijnloze exercitie, die ik elke ING-klant van harte kan aanraden.

De druppel was destijds de idiote verhoging van de bestuursbeloningen door de Raad van Commissarissen, op grond van volstrekt ongeloofwaardige argumenten, niet lang nadat duizenden ontslagen waren bekendgemaakt. Hou dat even in gedachten: de commissarissen gaan over de beloning van de bestuurders en vonden bij ING dat er wel 30% bij kon.

Vandaag was dit in het nieuws:

Nieuwsbericht op nu.nl

Dan denk ik: manus manum lavat, de ene hand wast de andere. En ik denk ook: wat een stuitende arrogantie om je een-tweetje (wederom) te baseren op pure bullshit. Het werk van commissarissen is helemaal niet gecompliceerder geworden. Misschien de inhoud wel, maar daar heb je mensen voor, of die huur je in. Commissarissen op dat niveau houden zich, als het goed is, nauwelijks bezig met de inhoud. Zeker niet voor dat geld.

Zoals ik ook al eerder blogde: er is sinds 2008 niet echt wezenlijk iets veranderd in het bankwezen. Aan de top heerst nog steeds een graaicultuur, een ongezonde fixatie op zo veel mogelijk pecuniaire compensatie voor zichzelf, zonder ook maar enigszins rekening te houden met de omgeving, de context waarin je werkt. Never mind dat er duizenden medewerkers op straat komen te staan en dat de banken tot dusverre hardnekkig weigeren om de systeemfouten die tot de crisis van 2008 hebben geleid fundamenteel aan te pakken. Het belangrijkste is tenminste goed geregeld: de persoonlijke financiële belangetjes van het clubje aan de top.

Oh, nostalgie

Voor een knutselwerkje had ik wat kleine schroefjes nodig. Aangezien ik al heel wat jaren knutsel, en ook veel knutselspullen van m'n knutselende vader heb geërfd, kijk ik altijd eerst even in de niet onaanzienlijke voorraden, voordat ik naar de winkel fiets. Uit die voorraden dook ik wat mooie kleine schroefjes op, in de verpakking op deze foto.

In het licht van de recente gebeurtenissen, die hebben geculmineerd in een faillissement en uiteindelijke sluiting van alle vestigingen van het V&D-concern, werd ik acuut overvallen door golven van weemoed.

Kijk toch, die kleuren, het logo en vooral het taalgebruik ('prijskode' - met een 'k') - dit doosje kan zomaar uit de jaren zeventig van de vorige eeuw stammen! Toen je in de volop winstgevende warenhuizen van Vroom & Dreesmann nog schroefjes kon kopen. En boormachines, tenten, reizen, wat-al-niet. Ach, dat waren nog eens tijden, die nooit weerom komen.

Uit pure nostalgie, ook al waren de schroefjes niet helemaal precies de maat die ik moest hebben, heb ik ze toch gebruikt in m'n knutselprojectje. Kan ik mooi zeggen dat er nog echte, originele, nimmer meer verkrijgbare V&D-schroefjes in zitten.

Tesla Motors maakt geen reclame

Of toch wel?

Deze fantastische video is gemaakt door Tesla-fans die bij een bedrijf in CG (Computer Graphics) werken. Best viewed full screen. De video is natuurlijk mede bedoeld om te laten zien wat ze kunnen, maar de keus om de Tesla Model S als voorbeeldproduct te nemen toont ook aan hoe verschrikkelijk cool die auto is. En hoezeer Tesla in elk geval qua imago vooruitloopt op de gevestigde auto-industrie.

Meningen zijn makkelijk

In het Algemeen Dagblad van zaterdag 26 september 2015 stond een ingezonden brief van ene G. Kool. De heer of mevrouw stelt klip en klaar dat de 'schone' auto pure misleiding is. Aangezien de briefschrijver, om zijn of haar mening kracht bij te zetten, de boodschapper ook nog even in diskrediet wil brengen, eindigt de brief met het etiket 'mileufantasten'. Zo, die zit.

We kennen nu de mening van G. Kool, die in niet mis te verstane bewoordingen naar voren is gebracht. Maar wat zijn de feiten? Is de mening van G. Kool wel op feiten gestoeld, of komt-ie rechtstreeks vanuit de onderbuik?

Dat is natuurlijk heel moeilijk te bepalen, want feiten haal je niet zomaar boven water. Of toch wel? Een paar seconden met Google leert dat TNO begin dit jaar nog een onderzoek (.pdf) heeft gedaan waaruit bleek dat elektrische auto's, zelfs al rijden ze nu nog grotendeels op kolenstroom, altijd nog zuiniger en schoner zijn dan auto's op dinosaurussap. En dat ze in de toekomst, waarin het aandeel groene stroom gestaag zal toenemen, alleen maar relatief schoner en zuiniger worden. Dat onderzoek is nog uitgebreid in het nieuws geweest.

Helaas hebben de feiten uit het TNO-onderzoek G. Kool niet bereikt. Ik vraag me af of het een verschil gemaakt zou hebben. Want tsja, zo'n onderzoek, van wetenschappers, die hebben gemeten hoe het nu werkelijk zit en daaruit conclusies hebben getrokken, dat is alleen maar saai. Daar kun je geen avondje in de kroeg mee vullen. Dat hoef je bovendien helemaal niet te geloven. Je kunt het evengoed wegzetten als 'aperte misleiding van milieufantasten'. Dat is het voorrecht van de meningenmachine van vandaag: je hoeft niemand te geloven, je eigen gevoel, dat wat je onderbuik zegt geeft aan wat jouw waarheid moet zijn. En jouw waarheid, ook al is die niet gebaseerd op feiten, ook al is-ie werkelijk helemaal nergens op gebaseerd, die waarheid hoort in de krant.

Kortom: een beetje negatief roeptoeteren over iets waarvan alleen je gevoel zegt dat het niks kan zijn is makkelijk. Bovendien: hoe harder je het roept, hoe meer je er zelf in gaat geloven. En hoe meer andere mensen, die ook niet zoveel waarde aan feiten hechten, erin gaan geloven. Dat zie je bij mensen die ervan overtuigd zijn dat de aarde niet ouder is dan pakweg 6.000 jaar, of die nog steeds geloven dat door mensen veroorzaakte klimaatverandering een mythe is.

Alleen dat geloven wat je goed uitkomt en alle feiten die het tegendeel bewijzen naast je neerleggen is lekker makkelijk. Het houdt je wereldbeeld simpel en overzichtelijk. Hoe langer je dat simpele wereldbeeld niet hoeft aan te passen, hoe makkelijker het voor jezelf lijkt te zijn. Totdat je door de werkelijkheid of feiten wordt ingehaald, natuurlijk. Maar dan heb je meteen weer een ander, simpel wereldbeeld om in te geloven. Het is immers zo lekker makkelijk.

Reeën houden zich niet aan de norm!

"Een ree", aldus rtvDrenthe

Die verdomde reeën ook. Is er een mooie, duidelijke norm, houden ze zich er niet aan!

De conclusie ligt voor de hand: schiet ze maar af. Dat zal ze leren.

Gronings kledingmerk

Mooia.

Een licht ironisch wijntje

Spreuk van het moment #7

Love is like a fart...

'Hijspecialist'

Zouden er ook zijspecialisten bestaan?

Of doet onze Freddy - naast hijsen, met kranen - ook aan 'hijen', met 'hijpalen', maar dan in kleine ruimtes? Of gaat het misschien om mannendingen voor wie niet claustrofobisch is?

Taal.... het valt niet mee.

Banken op de beurs: niet in het belang van klanten

In de afgelopen dagen heb ik me, in afwachting van de definitieve overstap van ING Bank naar een bank die ik wel vertrouw, eens verdiept in hoeveel waarde de banken nu eigenlijk zelf hechten aan vertrouwen. Daarbij stuitte ik al snel op het rapport van de 'Adviescommissie Toekomst Banken', beter bekend als de commissie Maas, met de titel 'Naar herstel van vertrouwen' (2009). Tot stand gekomen in opdracht van de Nederlandse Vereniging van Banken.

Het is een opmerkelijk rapport, met opmerkelijke uitgangspunten. Je zou verwachten dat, als het over vertrouwen gaat, er ten minste ook een hoofdstuk 'klanten' in voorkomt. Niets is minder waar. Het rapport heeft het alleen over 'Governance en Riskmanagement', 'Maatschappelijke rol banken' (waaronder alleen 'Beloningsbeleid' en 'Aandeelhoudersstructuur'...), 'Toezicht en Regulering' en 'Toekomst Banken Nederland'. Bij de uitgangspunten dus niets, maar dan ook helemaal niets over het bestaansrecht van banken: klanten.

En helemaal vreemd is dat de commissie Maas bij de maatschappelijke rol van banken niet verder komt dan beloningsbeleid en aandeelhoudersstructuur. Me dunkt dat men daar in die commissie niet ver buiten het eigen tuintje heeft gekeken. Heeft men eigenlijk wel enig besef van wat klanten en de maatschappij nu eigenlijk van banken verwachten? Een kernbegrip als 'integriteit' komt maar twee keer in het rapport voor, in twee gelijkluidende alinea's, die - jawel - over de beloning van bestuurders gaan. 'Nuff said.

Het nieuws over beloningen bij ING en ABN Amro van de afgelopen weken heeft aangetoond dat topmannen bij banken, zelfs na eerdere commotie daarover in 2011, in elk geval nog steeds geen enkel besef hebben van de maatschappelijke relevantie van hun hoge beloningen. Maar de commissie Maas kan er ook wat van als het op tunnelvisie aankomt:

Het vennootschapsrecht kent geen verplichting voor aandeelhouders rekening te houden met belangen van andere stakeholders dan de aandeelhouders. Dat geldt uiteraard ook voor aandeelhouders van banken. Zij hoeven geen rekening te houden met de andere belangen die bij een bank een rol spelen. Dat zijn de belangen van de spaarders, van degenen die afhankelijk zijn van bedrijfsfinanciering, van de werknemers, de belangen van de samenleving bij een efficiënt betalingsverkeer en die van een gezond bankbedrijf in het algemeen. Deze eenzijdige oriëntatie van aandeelhouders heeft de afgelopen tijd geleid tot ongewenste ontwikkelingen. De focus op de korte termijn van sommige groepen aandeelhouders heeft dit alleen maar versterkt. 

De commissie komt dus tot de conclusie dat aandeelhouders alleen maar het eigen korte termijnbelang nastreven en dat dat tot een puinhoop heeft geleid. Logisch, want banken moeten nu juist streven naar een gedegen bankbeleid op de lange termijn. Voor hun klanten en voor het vertrouwen van die klanten in de bank. De belangen van aandeelhouders en banken sluiten elkaar dus fundamenteel uit: je wilt als gedegen bank die het vertrouwen van zijn klanten wil genieten, met een lange termijnvisie, die rekening houdt met belangen van klanten en maatschappij, geen hijgerige aandeelhouders in je nek hebben, die voortdurend op korte termijnresultaten aandringen. Daarom zou de Staat ABN Amro ook zeker niet naar de beurs moeten brengen.

Maar dan de conclusie van de commissie Maas:

Derhalve is het gewenst maatregelen te nemen die bevorderen dat de oriëntatie van aandeelhouders van banken meer in overeenstemming wordt gebracht met alle belangen die bij een bank een rol spelen.

De commissie stelt dus niet het verschijnsel bank-op-de-beurs ter discussie, ze stelt niet eens voor dat de bank zich anders moet gaan gedragen om puinhopen in de toekomst te voorkomen. Nee, de commissie Maas is van mening dat de aandeelhouders zich een andere houding moeten aanmeten! Dus je wilt als bankier het vertrouwen van klanten in je toko herstellen, maar dat moeten de aandeelhouders voor je doen. Die zien je aankomen, die zijn daar doorgaans helemaal niet in geïnteresseerd. Die willen meestal alleen maar snel rendement voor zichzelf zien, en wel zo veel mogelijk. Geneuzel over vertrouwen en klanten en maatschappij is niet aan ze besteed.

Deze commissie, die om onnaspeurlijke redenen groot aanzien heeft genoten, beseft niet hoezeer de banken moeten veranderen, en blijft daarbij steken in oud denken. Ze ziet wel de fundamentele belangentegenstelling tussen klanten, de bank en aandeelhouders, maar kan zich niet voorstellen dat banken om die reden verre zouden blijven van de beurs. Waarschijnlijk omdat ze zich niet kan voorstellen dat banken hun puur financiële voordelen van aanwezigheid op de beurs bewust afwegen tegen de moeilijk financieel waardeerbare voordelen van vertrouwen. Terwijl dat soort bewustheid bij banken nu juist zou kunnen leiden tot andere keuzen, die veel meer bijdragen aan vertrouwen van klanten en de maatschappij in banken dan welk rapport ook.

Toch wel schokkend dat het zo diep zit. Dat zelfs een commissie waarvan je zou verwachten dat ze ingrijpende maatregelen voorstelt, niet van de rotonde kan komen en geen fundamentele systeemwijzigingen kan of durft voor te stellen. Het is al heel vaak gezegd: "the system is terminally broken". En het wordt nog steeds bevestigd.