Het verband tussen tabaksfirma's en klimaatontkenners

Je staat er niet voortdurend bij stil, maar er is een groep enorm machtige, gewetenloze types die hun macht ten koste van alles willen behouden. Het maakt hen niet uit hoeveel doden er vallen en of de wereld naar de kloten gaat, zolang hun persoonlijke belangen maar beschermd worden en hun vermogen groeit. Het is van alle tijden, van alle uiterst winstgevende industrieën en van alle niet-zo-integere politici. Tabak, olie, vuurwapens, medicijnen, financiën, als de macht maar groot genoeg is maakt het niet uit welke leugens je met de hand op de bijbel als waarheid verkondigt en hoezeer het ten koste van de rest van de maatschappij gaat, zolang je je macht maar behoudt en je eigen rijkdom vergroot.

Soms vergeet je helemaal dat het zo is, maar is een korte video voldoende om je weer met de neus op de feiten te drukken. Treurig dat niet iedereen het doorheeft.

Weg met de zuigermotor!

De aandrijving van ‘moderne’ auto’s verschilt qua vorm nog steeds niet veel van de stoommachines van drie eeuwen geleden: cilinders, zuigers, nokkenassen, kleppen, krukas, vliegwiel. De eerste praktische toepassingen van het mechaniek stammen uit het begin van de achttiende eeuw. Industriële gebruikers van stoommachines zagen al lang geleden in dat al die heen-en-weer gaande massa’s hartstikke inefficiënt zijn. Daarom zijn ze allemaal overgegaan op andere technieken. De stoommachine is uitgestorven. Sommige gebruikers van verbrandingsmotoren hebben die slag ook gemaakt: in veel vliegtuigen en schepen zijn ze al lang geleden vervangen door turbines die veel efficiënter zijn. Niet dat je die ook in auto's zou moeten gebruiken, het is alleen een bewijs dat het veel efficiënter kan.

In dat licht bezien is het vreemd dat de miljoenen wegvoertuigen van deze wereld bijna zonder uitzondering nog worden aangedreven door een mechaniek dat in zijn vorm nauwelijks verschilt van stoommachines van driehonderd jaar geleden. Is dat een probleem? Nee, niet echt, maar wel verbazingwekkend. Dat mechaniek is immers verschrikkelijk inefficiënt. Het werkt met heen-en-weer gaande massa’s (de zuigers en drijfstangen), die door middel van een kruk een ronddraaiende beweging in stand houden. Die massa’s moeten op snelheid gebracht worden, weer afgeremd, weer op snelheid gebracht, et cetera, ad infinitum. Tientallen tot honderden afzonderlijke onderdelen moeten voortdurend in beweging worden gehouden. Dat kost energie, slijtage, zorgt voor vibratie, wat ook weer voor slijtage zorgt en maakt herrie. Kortom: het is prutswerk, lui voortborduren op stokoude techniek. En dan heb ik het nog niet eens over het feit dat zuigermotoren slechts in een beperkt toerentalbereik hun optimale koppel leveren en er daarom altijd een (ook weer ingewikkelde) transmissie nodig is om dat koppel te kunnen gebruiken. Wat dat betreft hadden die ouwe stoommachines nog het voordeel van een praktisch constant koppel, net als elektromotoren.

Als je erover nadenkt is de manier waarop een viertaktmotor werkt krankzinnig. In elke cilinder van een viertaktmotor vinden per twee omwentelingen vier opeenvolgende gebeurtenissen plaats: aanzuigen (1), compressie (2), expansie (3) en uitlaten (4). Bij slechts één van die gebeurtenissen (expansie) doet de motor daadwerkelijk zijn eigenlijke taak: aandrijven. De rest is allemaal bijzaak, loze beweging zonder nuttige bijdrage aan de aandrijving, alleen bedoeld om gassen en dampen rond te pompen. Maar voor die bijzaken moet de motor dus wel driekwart van z’n tijd ronddraaien! Elke zuiger beweegt 75% van z’n tijd op en neer voor iets anders dan directe aandrijving. Het is dan ook niet verwonderlijk dat het gemiddelde rendement van een moderne verbrandingsmotor nog altijd niet groter is dan pakweg 20%. De rest verdwijnt in warmte via het koelsysteem en de uitlaat, en door wrijving van al die op-en-neergaande zuigers en andere draaiende onderdelen, zoals krukas, nokkenas en kleppen.

Waarom worden er dan nog steeds bijna uitsluitend zuigermotoren in auto's gebruikt, vraag je je dan af. Ik vermoed dat het niet meer dan luiheid is. Die zuigermotor doet het al zo lang, consumenten zijn conservatief, iedereen blijft die auto's gewoon kopen, dus waarom zou je als producent een risico nemen door ineens met iets anders te komen, door te innoveren?
Mijn vermoeden wordt bevestigd door een recent verschijnsel: overheidsinterventie op het gebied van uitstoot en de reactie daarop van autofabrikanten. De overheid stelt steeds strengere eisen aan de emissie van zuigermotoren. Die eisen hebben ook invloed op het brandstofverbruik. En wat gebeurt er? Autofabrikanten klagen eerst steen en been, ach en wee. Hoe durft die overheid het ze zo moeilijk te maken. Maar het eind van het liedje is dat ze ineens allemaal met zuinige en emissie-arme motoren op de proppen komen. Technisch kan het dus wel degelijk, ze moeten er alleen toe gedwongen worden, want uit zichzelf zijn ze er te laf of te opportunistisch voor. Het is immers veel simpeler en winstgevender om eindeloos oude techniek in nieuwe jasjes te blijven verkopen. De eveneens luie en vooral oppervlakkige consument koopt het toch wel, als het er van de buitenkant maar 'mooi' uitziet.

Kortom: weg met zuigermotoren, vooral in auto's. Schrijf als (Europese) overheid voor dat de aandrijving van auto's met ingang van jaar X een rendement van minstens Y% moet hebben, waarbij Y meteen al veel hoger ligt dan 20 en met het verstrijken der jaren stijgt tot 75%. Moet je eens kijken hoe hard die autofabrikanten aan het innoveren slaan. Voor je het weet is de zuigermotor een voetnoot in de geschiedenis.  Weg ermee! Opgeruimd staat netjes.

Schreeuwend dure groente - deel 2

Ik schreef al es over idioot dure onzinbananen in een supermarkt bij mij in de buurt, maar in de Steenstraat in Arnhem is 't nog veel erger!

Schokkend.

Hebben de Fransen geen keus?

In 2008 verbaasde ik me al over een kop in de Volkskrant: 'Ambtenaar móet homo trouwen' - compleet met accent.

Als hetero-ambtenaar schrok ik me te pletter, maar mijn interpretatie bleek gelukkig op een misverstand te berusten. Het was gewoon een bar slechte kop.

Maar nu Frankrijk. Daar moeten, blijkens de naar goede NOS-gewoonte ultrakorte kop boven nevenstaand nieuwsbericht, Fransen homo's huwen. Allemaal! Heel Frankrijk krijgt acuut een hartverzakking.

Heel Frankrijk? Nee, een klein contingent anders geaarden gniffelt in z'n vuistje....

Moos' Magische Machine, Deel 2: de strijd is gestreden

Moos met de lange jatten

In het eerste deel van dit tweeluik maakten we kennis met Moos, onze huiscrimineel. We leerden zijn belangrijkste doel in dit leven: eten. Maakt niet uit van welke soort, plantaardig, dierlijk, als het maar eten is. En liefst zo veel mogelijk. En we leerden ook over Moos' Magische Machine, die gedurende de afwezigheid van Moos' mensen ervoor moest zorgen dat hij zich niet helemaal kogelrond zou eten aan z'n dieetbrokjes.

Moos bleek inventief (het gaat immers om eten) en zag meteen al kans om de machine te saboteren. Zijn mensen waren niet voor één gat gevangen en modificeerden de machine. Dat hielp even. Moos zag al snel in dat het morrelen aan de tuit van de machine geen zin meer had. Hij leek zich te schikken in zijn lot en zijn mensen riepen zichzelf al uit tot overwinnaars.

Maar dan ken je Moos nog niet - en ook niet zijn enorme, onstilbare behoefte aan eten. Want na enkele weken had Moos een andere manier gevonden om bijna onbeperkt brokjes aan zijn Magische Machine te ontfutselen. Dat ging als volgt.

Moos zette zijn voorpootjes op het houten plateau achter de machine, rekte zich zo lang mogelijk uit en duwde, nee ramde met zijn neus hard tegen de deksel van de voercontainer die bovenop de machine staat. Die container staat er los op en laat zich dus wat heen-en-weer bewegen. Door die beweging kwamen er bijna altijd wel wat brokjes in Moos' voerbak terecht. Moos deed niet alleen alsof z'n neus bloedde, z'n mensen kwamen nu juist achter z'n nieuwe manier van eten stelen toen ze zagen dat z'n neus daadwerkelijk bloedde! En dat er bloed achterop de container van Moos' Magische Machine zat. Ik bedoel maar: eten is het allerbelangrijkste voor Moos, hij doet er alles voor, tot bloedens toe. Bloody cat.

Maar goed, Moos had op zijn manier dus weer gewonnen en dat konden z'n mensen natuurlijk niet op zich laten zitten. De Magische Machine ziet er inmiddels zo uit:

Moos' gemodificeerde Magische Machine - eindversie

Aldus ingekapseld, geharnast, gepantserd, heeft Moos er zelf de afgelopen weken geen brokje meer uit weten te peuren. Hij krijgt alleen brokjes als de machine dat wil.

De strijd lijkt gestreden. Moos ziet geen kans meer om naar believen brokjes te tappen. Maar daar was wel heel wat voor nodig.

De nogal boude bewering van de producent dat het apparaat 'as secure and tamper-proof as possible' is, is in elk geval ontmaskerd als een flagrante leugen. Het ding moet nog veel secureder en tamper-proofer gemaakt worden en possible is dat zeker. Ik twijfel alleen nog of er wel een markt is voor de verbeterde versie.

Het nadeel van de Gamma Voordeelpas

Enkele jaren geleden introduceerde Gamma de voordeelpas. Dat ging gepaard met de steeds maar weer herhaalde vraag van kassamedewerkers: "hebt u al een voordeelpas?". Nee, maar doe me maar zo'n ding.
Dat was iets te eenvoudig gedacht van mij. Het bleek dat ik mijn hele hebben en houden dan wel niet op straat moest gooien, maar toch wel op het stoepje van Gamma moest leggen, door middel van een aanvraagformulier. NAW, e-mailadres, geboortedatum, de hele rataplan.

Nu ben ik nogal zuinig op m'n persoonsgegevens. Die zijn van mij en ik verschaf ze alleen maar als het echt niet anders kan - of als het duidelijk in mijn voordeel is om dat te doen. Ik ken de Wet bescherming persoonsgegevens (Wbp). Dus toen me bij de klantenservice het aanvraagformulier onder de neus werd geduwd begon ik eerst de voorwaarden te lezen. De servicemedewerker verbaasde zich hierover, want er stond toch niets bijzonders in, vond hij. Op dat punt was ik 't niet met 'm eens. Het bleek namelijk dat ik hoe dan ook, te allen tijde, mijn hele hebben en houden op het stoepje van Gamma moest leggen. Als ik niet wilde dat Gamma die gegevens registreerde, dan kon ik dat alleen achteraf schriftelijk aangeven.

Ik stelde voor om beide partijen werk te besparen door het invullen van het formulier maar achterwege te laten. Zo hoefde Gamma mijn gegevens niet te registreren en ik hoefde er geen brief achteraan te sturen. Minder rompslomp, iedereen blij.
Dat was natuurlijk weer te eenvoudig gedacht. Ik moest en zou dat formulier compleet en naar waarheid invullen, anders zat er voor mij geen Gammapas in. Ruggespraak met het hoofdkantoor (formulebewaker Intergamma) veranderde er niets aan. Voor mij dus geen Gammapas, maar wel een deukje in m'n vertrouwen. Immers: waarom wil Gamma met alle geweld m'n persoonsgegevens hebben als ik er meteen bij vertel dat ze de registratie wat mij betreft mogen - nee: moeten, want dat schrijft de wet voor - schrappen? Het voelt gewoon niet lekker.

Een paar weken later was ik weer bij Gamma en de kassamedewerkster-du-jour vroeg weer of ik al een Gamma voordeelpas had. "Nee", zei ik, ietwat vermoeid, "ik heb geen Gammapas". "Wilt u een pas mee hebben?". "Nou vooruit, doet u maar". Ze gaf me pardoes een Gammapas. Ze gaf me er ook een registratieformulier bij, maar dat heb ik nooit ingevuld.

En zo kwam het dat ik enige jaren genoot van een anonieme en - naar nu blijkt - hoogst illegale Gammapas. Ik vertoonde bij elke aankoop braaf m'n pas en kreeg bonnetjes die enkele procenten korting in het vooruitzicht stelden op zaken die ik niet nodig had, of een euro korting als ik binnen korte tijd een grote besteding zou doen. Het was allemaal reuze lollig en interessant, maar niet zo nuttig. Althans niet voor iemand die z'n eigen consumptieve plan trekt. Ik twijfel er niet aan dat het nut voor Gamma heel groot is.

Ik merk hier even op dat op dat moment iedereen blij was: Gamma had mij een pas verschaft waarmee m'n hele koopgedrag getraceerd kon worden en mij de illusie was verschaft dat ik groot voordeel genoot - en ik had m'n persoonsgegevens niet verstrekt. We hadden beide ons doel bereikt. Er heerste vrede op aard', zogezegd. Maar niet voor lang.

Bij m'n laatste bezoek aan de plaatselijke Gammavestiging bleek dat m'n pas, waarschijnlijk door het vele gebruik, bijna in tweeën gespleten was. Zie de foto. De - toen nog vriendelijke - kassamedewerkster merkte het op en zei "zal ik 'm omruilen voor een nieuwe?". Ik voelde nattigheid, maar stemde toe. En ja hoor, daar kwam weer een registratieformulier. Of ik maar weer het hemd van m'n lijf op het stoepje van Gamma wilde leggen.
Ik zei dat ik een anonieme pas had. Nog voordat ik had kunnen uitleggen dat dat - als je de voorwaarden mag geloven - gewoon kan, snauwde de kassamedewerkster me toe dat dat onmogelijk is.

Hoewel ik er een enorme hekel aan heb als ik zeer stellig en ongefundeerd voor leugenaar wordt uitgemaakt, werd ik niet boos. Ik zei alleen maar "toch is het zo - en dat wil ik graag zo houden".
"Dat kan niet!", riep de kassamedewerkster in het bijzijn van een rijtje klanten dat achter mij stond te wachten, "hoe bent u aan die pas gekomen!?". Ik was verbaasd over de toon en ben nog steeds verbaasd dat ik niet alsnog boos werd.
Nog voordat ik iets kon zeggen zei de kassamedewerkster dat ze de pas moest innemen, want ik mocht geen anonieme pas hebben. Ik had afgerekend, stond al bijna buiten en zei "ik geloof dat ik 'm maar houd, als aandenken aan de tijd dat ik hier nog klant was. Goedemiddag!". Ik hoorde haar nog dreigend zeggen "dan ga ik nu…", maar ik heb niet meer naar d'r geluisterd en ben de winkel uitgelopen.

Wat nu van dit alles te denken?

Bovenal is m'n vertrouwen in (Inter)Gamma, dat al niet zo bijster groot was, tot onder het nulpunt gedaald. Gamma wil hoe dan ook, koste wat kost en met alle geweld de persoonsgegevens van elke Gammapashouder hebben. Omdat de Wbp voorschrijft dat elke geregistreerde kan verzoeken om z'n persoonsgegevens uit de registratie te verwijderen wordt die mogelijkheid achteraf geboden, maar er moet hoe dan ook eerst geregistreerd worden. Binnen is binnen, lijkt het devies van Intergamma.
Vervolgens blijkt er ten minste één Gammamedewerker te zijn die er heilig van overtuigd is dat een Gammapas zonder registratie onmogelijk kan bestaan en dat een desondanks anonieme pas (die helemaal niet kan bestaan) met ferme taal en dito handelingen bestreden moet worden. Daarvan breekt niet alleen mijn klomp, hij spat in duizend stukjes uiteen.

Wat is een verzoek aan Gamma op grond van artikel 36 Wbp dan nog waard? Ben ik even blij dat ik niet door Gamma's hoepel ben gesprongen.

Kaas - een hele berg (spatiemisbruik, deel 14)

Op de markt in Haarlem kwam ik in een kaaskraampje het bordje op de foto tegen. "Da's om de drommel niet duur", dacht ik, "slechts € 1,95 voor een berg kaas".

Maar nadere beschouwing leerde dat je voor dat geld maar een minuscuul bergje kreeg, van een miezerige honderd gram. Grootse woorden, daar in Haarlem, maar leveren, ho maar.

Van alle tijden: tijdgebonden straatnamen

In Amersfoort, bij knooppunt Hoevelaken, waar A1 en A28 elkaar kruisen, ligt het alleraardigste bedrijventerrein De Hoef, dat volgens de website van de gemeente "een mix van representatieve kantoren en bedrijven" is. Dat kan wel zo zijn, maar het meest opmerkelijke noemt de gemeente niet: de straatnamen.

Zo zijn er de Computerweg, het Digitaalpad, de Hardwareweg en de Softwareweg. En niet te vergeten de Outputweg en het Inputplein. "Leuk", denk je dan, "moderne straatnamen, Amersfoort gaat met z'n tijd mee". Er is ook nog de Databankweg met als zijstraat, hoe origineel, de Recordweg (een woord dat deels op Engelse, deels op Nederlandse wijze wordt uitgesproken). Het wordt wel een beetje pijnlijk als je ziet dat er straten zijn met namen die eigenlijk drie verschillende woorden voor hetzelfde zijn: Beeldschermweg, Displayweg en Monitorweg. Maar goed, er is duidelijk voor een thema gekozen.

Je beseft echter ineens dat de ambtenaren die deze straatnamen hebben bedacht geen toekomstvisie hadden als je de Basicweg, Cobolweg en - hou je vast - de Disketteweg tegenkomt. Als er nu, op dit moment, een soortgelijk bedrijventerrein zou worden uitgerold zou er geen planoloog zijn die op het onzalige idee zou komen om er een HTML5-weg, C++-weg of micro-SD-kaartweg aan te leggen. Maar kennelijk was dat aan het eind van de vorige eeuw nog anders.

Gelukkig maar dat dit een bedrijventerrein is en dat er dus niemand hoeft te wonen. De naam van de Stoombootkade in Bolsward bleek ook niet tijdloos, maar elk kind weet in elk geval nog altijd wat een stoomboot is. Dat kun je van een diskette niet zeggen.

Niet flexibel

Je gelooft het niet, maar er bestaat een damesmodeketen die zich daadwerkelijk SUPERSTAR noemt. Ook in Nederland.

Ik stel me zo voor dat er in die winkel helemaal niets mogelijk is. Medewerkers zijn niet coöperatief, denken niet met de klant mee en als je een minuut na sluitingstijd nog iets wilt afrekenen kun je het wel vergeten, want tsja, ze zijn nu eenmaal superstar.

Update: variatie op een thema.

Niets te compenseren?

Ik had al es eerder geblogd over de SUV als kleinepiemeltjescompensator, als auto voor mensen die alles hebben, behalve zelfvertrouwen. Ik steek het niet onder stoelen of banken: SUVs zijn wat mij betreft onzinauto's. Sommigen beweren dat een Range Rover geen SUV is, maar een heuse terreinwagen. Nou vooruit, in 0,1% van de gevallen hebben ze gelijk, want 99,9% van alle Range Rovers wordt nooit in het terrein gebruikt - en is dus een onzinauto.

De overtreffende onzin-RangeRover is de 'Sport'-versie. Het woord 'sport' in combinatie met auto's is al onzin (tenzij het gaat om auto's met trappers erin), maar is helemaal potsierlijk als het om SUVs gaat. Desondanks is er een 'sport'-versie van de Range Rover, die nog verkocht wordt ook. Waarschijnlijk uitsluitend aan proleten die de betekenis van het woord 'sport' helemaal niet kennen en nog meer hebben te compenseren dan de gemiddelde SUVvert.

Het meest opmerkelijke aan de auto op de foto, die ik op een parkeerplaats in het Engelse Durham tegenkwam, is het kenteken. Nadat ik van het lachen was bijgekomen vroeg ik me af: zou de - ongetwijfeld mannelijke - eigenaar van dit idiote vehikel met dit al even idiote kenteken nu werkelijk niet de ironie ervan inzien?

Moos' Magische Machine, Deel 1: Moos-proof?

Dit is Moos, onze huiscrimineel.

Moos is dol op broccoli, spruitjes, champignons, worteltjes, bananenschillen, paprika en zo nu en dan een Spaanse peper. Moos weet niet dat hij carnivoor is, maar hij weet wel wat hij wil: eten. Moos reageert soms op zijn naam, maar altijd op het woord 'eten'. Of op 'hapje', of 'honger'. Moos doet alles - maar dan ook alles - voor eten. Hij doet helemaal een moord voor z'n dieetbrokjes, die hij altijd achter elkaar opschrokt, alsof z'n leven ervan afhangt. Wat in zekere mate natuurlijk ook zo is.
Als Moos niet in toom gehouden wordt, eet-ie alle brokjes die hij kan bemachtigen in één keer op. Dus Moos wordt drie keer per dag, op vaste tijden gevoerd. In zorgvuldig afgemeten doseringen. Het is voor z'n eigen bestwil.

Verder is Moos wel een leuke kat. Hij heeft echter, zoals de meeste katten, niet bijster veel normbesef. Je kunt Moos niet leren dat iets niet mag. Hij interpreteert een vermaning als 'mag niet als m'n mensen er zijn, maar mag anders natuurlijk wel'.

Als Moos' mensen een paar dagen weg zijn komen de buren 'm dagelijks eten geven. Helaas gaan z'n mensen binnenkort een paar dagen weg, terwijl de buren ook weg zijn. Er is verder niemand die 'm kan komen voeren. Wat nu?

Daar hebben z'n mensen 't volgende op gevonden: de Cat Mate C3000.

Tadaa!

Op het eerste gezicht een geweldig apparaat. Geheel programmeerbaar, met drie nauwkeurig afgemeten maaltijden per dag, op de tijden die Moos gewend is. Bijna alle onderdelen kunnen in de vaatwasser en hij heet katbestendig te zijn. Volgens de FAQ van de producent:

Will my pet be able to interfere with the feeder and get to the food before the programmed meal time?

All feeders are designed to be as secure and tamper-proof as possible and will dispense/serve food only when the timer allows. In addition, for overly vigorous cats and small dogs, all feeders can be easily fastened to a wooden board for extra stability.

Dan denk je: dat zit wel goed. Daar kan niets misgaan. Moos zal zich niet kogelrond kunnen eten. Nou, dat had je gedacht.

"Hee, hoe kan dat nou?"

Na de eerste dag waarin Moos' mensen 'm met z'n Cat Mate C3000 alleen hadden gelaten, troffen ze bovenstaande puinhoop aan. Het bleek dat de kat vakkundig de tuit van Moos' Magische Machine had gesloopt, waardoor al het voer pardoes in z'n voerbak was gestroomd. Niks tamper-proof, niks zorgvuldige dosering. Maar wel een puinhoop. En een Moos die zoveel had gegeten dat-ie de rest van de dag niet meer hoefde.

Moos' mensen moesten wel lachen, maar echt blij waren ze niet. Geef je veel geld uit voor een plastic apparaat met wat elektronica, maakt-ie het probleem alleen maar erger!
Misschien zat het 'm in een niet goed bevestigde tuit. Dus alles nog maar es extra stevig in elkaar gezet, de volgende dagen weer geprobeerd en kijk eens aan: Moos zag geen kans om de zaak een tweede keer te slopen. Waar hij wel kans toe zag was de machine stelselmatig meer brokjes te ontfutselen dan het ding eigenlijk zou moeten prijsgeven. Door flink aan de tuit te morrelen, of door z'n pootje erin te steken. Hij hoefde niet veel moeite te doen om een tamelijk constante stroom brokjes op gang te houden. En dat was dus niet de bedoeling.

Dit nodigde uit tot wat knutselwerk. De beta-versie:

Met behulp van een stukje 50mm PVC-buis en twee 45-graden knietjes werd de tuit van Moos' Magische Machine gefixeerd en de binnenkant ervan onbereikbaar gemaakt. Alleen: de brokjes bereikten op hun nauwelijks 70cm lange weg naar de voerbak zo'n enorme snelheid, dat ze aan het eind van de buis alle kanten op spatten. Moos werd er bang van en rende hard de andere kant op. Erg lachwekkend allemaal, maar niet zo effectief.

De oplossing: een gemodificeerde trechter.

Dit simpele stukje plastic remt de brokjes af, waardoor ze niet in Moos' voerbak worden geschoten, maar gewoon rustig vallen.

Die hele stellage op de tafel was natuurlijk alleen maar om te proberen, een proof of concept, zogezegd. De definitieve versie (nu onder de tafel) ziet er zo uit.

Ta-ta-dadaaa!

Eind goed, al goed. Hopelijk. We zullen zien of Moos' mensen zorgeloos een paar dagen weg kunnen.

Zie ook deel 2, want te vroeg gejuicht.

Eerlijk restaurant

Alles moet dezer dagen 'eerlijk' zijn. En dan vooral voedsel. We willen namelijk graag weten wat we eten. Daarom was ik gisteren aangenaam verrast toen ik in een restaurant op de menukaart 'Pharma ham' zag staan. Even afgezien van de spatiefout verdient deze openheid alle lof. Hiermee was namelijk meteen duidelijk dat het om hormoonvlees dan wel vlees vol farmaceutica ging. Dat is wel zo eerlijk. Zo kon ik goed geïnformeerd een ander voorgerecht kiezen.