Dat was iets te eenvoudig gedacht van mij. Het bleek dat ik mijn hele hebben en houden dan wel niet op straat moest gooien, maar toch wel op het stoepje van Gamma moest leggen, door middel van een aanvraagformulier. NAW, e-mailadres, geboortedatum, de hele rataplan.
Nu ben ik nogal zuinig op m'n persoonsgegevens. Die zijn van mij en ik verschaf ze alleen maar als het echt niet anders kan - of als het duidelijk in mijn voordeel is om dat te doen. Ik ken de Wet bescherming persoonsgegevens (Wbp). Dus toen me bij de klantenservice het aanvraagformulier onder de neus werd geduwd begon ik eerst de voorwaarden te lezen. De servicemedewerker verbaasde zich hierover, want er stond toch niets bijzonders in, vond hij. Op dat punt was ik 't niet met 'm eens. Het bleek namelijk dat ik hoe dan ook, te allen tijde, mijn hele hebben en houden op het stoepje van Gamma moest leggen. Als ik niet wilde dat Gamma die gegevens registreerde, dan kon ik dat alleen achteraf schriftelijk aangeven.
Ik stelde voor om beide partijen werk te besparen door het invullen van het formulier maar achterwege te laten. Zo hoefde Gamma mijn gegevens niet te registreren en ik hoefde er geen brief achteraan te sturen. Minder rompslomp, iedereen blij.
Dat was natuurlijk weer te eenvoudig gedacht. Ik moest en zou dat formulier compleet en naar waarheid invullen, anders zat er voor mij geen Gammapas in. Ruggespraak met het hoofdkantoor (formulebewaker Intergamma) veranderde er niets aan. Voor mij dus geen Gammapas, maar wel een deukje in m'n vertrouwen. Immers: waarom wil Gamma met alle geweld m'n persoonsgegevens hebben als ik er meteen bij vertel dat ze de registratie wat mij betreft mogen - nee: moeten, want dat schrijft de wet voor - schrappen? Het voelt gewoon niet lekker.
Een paar weken later was ik weer bij Gamma en de kassamedewerkster-du-jour vroeg weer of ik al een Gamma voordeelpas had. "Nee", zei ik, ietwat vermoeid, "ik heb geen Gammapas". "Wilt u een pas mee hebben?". "Nou vooruit, doet u maar". Ze gaf me pardoes een Gammapas. Ze gaf me er ook een registratieformulier bij, maar dat heb ik nooit ingevuld.
En zo kwam het dat ik enige jaren genoot van een anonieme en - naar nu blijkt - hoogst illegale Gammapas. Ik vertoonde bij elke aankoop braaf m'n pas en kreeg bonnetjes die enkele procenten korting in het vooruitzicht stelden op zaken die ik niet nodig had, of een euro korting als ik binnen korte tijd een grote besteding zou doen. Het was allemaal reuze lollig en interessant, maar niet zo nuttig. Althans niet voor iemand die z'n eigen consumptieve plan trekt. Ik twijfel er niet aan dat het nut voor Gamma heel groot is.
Ik merk hier even op dat op dat moment iedereen blij was: Gamma had mij een pas verschaft waarmee m'n hele koopgedrag getraceerd kon worden en mij de illusie was verschaft dat ik groot voordeel genoot - en ik had m'n persoonsgegevens niet verstrekt. We hadden beide ons doel bereikt. Er heerste vrede op aard', zogezegd. Maar niet voor lang.
Bij m'n laatste bezoek aan de plaatselijke Gammavestiging bleek dat m'n pas, waarschijnlijk door het vele gebruik, bijna in tweeën gespleten was. Zie de foto. De - toen nog vriendelijke - kassamedewerkster merkte het op en zei "zal ik 'm omruilen voor een nieuwe?". Ik voelde nattigheid, maar stemde toe. En ja hoor, daar kwam weer een registratieformulier. Of ik maar weer het hemd van m'n lijf op het stoepje van Gamma wilde leggen.
Ik zei dat ik een anonieme pas had. Nog voordat ik had kunnen uitleggen dat dat - als je de voorwaarden mag geloven - gewoon kan, snauwde de kassamedewerkster me toe dat dat onmogelijk is.
Hoewel ik er een enorme hekel aan heb als ik zeer stellig en ongefundeerd voor leugenaar wordt uitgemaakt, werd ik niet boos. Ik zei alleen maar "toch is het zo - en dat wil ik graag zo houden".
"Dat kan niet!", riep de kassamedewerkster in het bijzijn van een rijtje klanten dat achter mij stond te wachten, "hoe bent u aan die pas gekomen!?". Ik was verbaasd over de toon en ben nog steeds verbaasd dat ik niet alsnog boos werd.
Nog voordat ik iets kon zeggen zei de kassamedewerkster dat ze de pas moest innemen, want ik mocht geen anonieme pas hebben. Ik had afgerekend, stond al bijna buiten en zei "ik geloof dat ik 'm maar houd, als aandenken aan de tijd dat ik hier nog klant was. Goedemiddag!". Ik hoorde haar nog dreigend zeggen "dan ga ik nu…", maar ik heb niet meer naar d'r geluisterd en ben de winkel uitgelopen.
Wat nu van dit alles te denken?
Bovenal is m'n vertrouwen in (Inter)Gamma, dat al niet zo bijster groot was, tot onder het nulpunt gedaald. Gamma wil hoe dan ook, koste wat kost en met alle geweld de persoonsgegevens van elke Gammapashouder hebben. Omdat de Wbp voorschrijft dat elke geregistreerde kan verzoeken om z'n persoonsgegevens uit de registratie te verwijderen wordt die mogelijkheid achteraf geboden, maar er moet hoe dan ook eerst geregistreerd worden. Binnen is binnen, lijkt het devies van Intergamma.
Vervolgens blijkt er ten minste één Gammamedewerker te zijn die er heilig van overtuigd is dat een Gammapas zonder registratie onmogelijk kan bestaan en dat een desondanks anonieme pas (die helemaal niet kan bestaan) met ferme taal en dito handelingen bestreden moet worden. Daarvan breekt niet alleen mijn klomp, hij spat in duizend stukjes uiteen.
Wat is een verzoek aan Gamma op grond van artikel 36 Wbp dan nog waard? Ben ik even blij dat ik niet door Gamma's hoepel ben gesprongen.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten