Schreeuwend dure groente - deel 2

Ik schreef al es over idioot dure onzinbananen in een supermarkt bij mij in de buurt, maar in de Steenstraat in Arnhem is 't nog veel erger!

Schokkend.

Hebben de Fransen geen keus?

In 2008 verbaasde ik me al over een kop in de Volkskrant: 'Ambtenaar móet homo trouwen' - compleet met accent.

Als hetero-ambtenaar schrok ik me te pletter, maar mijn interpretatie bleek gelukkig op een misverstand te berusten. Het was gewoon een bar slechte kop.

Maar nu Frankrijk. Daar moeten, blijkens de naar goede NOS-gewoonte ultrakorte kop boven nevenstaand nieuwsbericht, Fransen homo's huwen. Allemaal! Heel Frankrijk krijgt acuut een hartverzakking.

Heel Frankrijk? Nee, een klein contingent anders geaarden gniffelt in z'n vuistje....

Moos' Magische Machine, Deel 2: de strijd is gestreden

Moos met de lange jatten

In het eerste deel van dit tweeluik maakten we kennis met Moos, onze huiscrimineel. We leerden zijn belangrijkste doel in dit leven: eten. Maakt niet uit van welke soort, plantaardig, dierlijk, als het maar eten is. En liefst zo veel mogelijk. En we leerden ook over Moos' Magische Machine, die gedurende de afwezigheid van Moos' mensen ervoor moest zorgen dat hij zich niet helemaal kogelrond zou eten aan z'n dieetbrokjes.

Moos bleek inventief (het gaat immers om eten) en zag meteen al kans om de machine te saboteren. Zijn mensen waren niet voor één gat gevangen en modificeerden de machine. Dat hielp even. Moos zag al snel in dat het morrelen aan de tuit van de machine geen zin meer had. Hij leek zich te schikken in zijn lot en zijn mensen riepen zichzelf al uit tot overwinnaars.

Maar dan ken je Moos nog niet - en ook niet zijn enorme, onstilbare behoefte aan eten. Want na enkele weken had Moos een andere manier gevonden om bijna onbeperkt brokjes aan zijn Magische Machine te ontfutselen. Dat ging als volgt.

Moos zette zijn voorpootjes op het houten plateau achter de machine, rekte zich zo lang mogelijk uit en duwde, nee ramde met zijn neus hard tegen de deksel van de voercontainer die bovenop de machine staat. Die container staat er los op en laat zich dus wat heen-en-weer bewegen. Door die beweging kwamen er bijna altijd wel wat brokjes in Moos' voerbak terecht. Moos deed niet alleen alsof z'n neus bloedde, z'n mensen kwamen nu juist achter z'n nieuwe manier van eten stelen toen ze zagen dat z'n neus daadwerkelijk bloedde! En dat er bloed achterop de container van Moos' Magische Machine zat. Ik bedoel maar: eten is het allerbelangrijkste voor Moos, hij doet er alles voor, tot bloedens toe. Bloody cat.

Maar goed, Moos had op zijn manier dus weer gewonnen en dat konden z'n mensen natuurlijk niet op zich laten zitten. De Magische Machine ziet er inmiddels zo uit:

Moos' gemodificeerde Magische Machine - eindversie

Aldus ingekapseld, geharnast, gepantserd, heeft Moos er zelf de afgelopen weken geen brokje meer uit weten te peuren. Hij krijgt alleen brokjes als de machine dat wil.

De strijd lijkt gestreden. Moos ziet geen kans meer om naar believen brokjes te tappen. Maar daar was wel heel wat voor nodig.

De nogal boude bewering van de producent dat het apparaat 'as secure and tamper-proof as possible' is, is in elk geval ontmaskerd als een flagrante leugen. Het ding moet nog veel secureder en tamper-proofer gemaakt worden en possible is dat zeker. Ik twijfel alleen nog of er wel een markt is voor de verbeterde versie.

Het nadeel van de Gamma Voordeelpas

Enkele jaren geleden introduceerde Gamma de voordeelpas. Dat ging gepaard met de steeds maar weer herhaalde vraag van kassamedewerkers: "hebt u al een voordeelpas?". Nee, maar doe me maar zo'n ding.
Dat was iets te eenvoudig gedacht van mij. Het bleek dat ik mijn hele hebben en houden dan wel niet op straat moest gooien, maar toch wel op het stoepje van Gamma moest leggen, door middel van een aanvraagformulier. NAW, e-mailadres, geboortedatum, de hele rataplan.

Nu ben ik nogal zuinig op m'n persoonsgegevens. Die zijn van mij en ik verschaf ze alleen maar als het echt niet anders kan - of als het duidelijk in mijn voordeel is om dat te doen. Ik ken de Wet bescherming persoonsgegevens (Wbp). Dus toen me bij de klantenservice het aanvraagformulier onder de neus werd geduwd begon ik eerst de voorwaarden te lezen. De servicemedewerker verbaasde zich hierover, want er stond toch niets bijzonders in, vond hij. Op dat punt was ik 't niet met 'm eens. Het bleek namelijk dat ik hoe dan ook, te allen tijde, mijn hele hebben en houden op het stoepje van Gamma moest leggen. Als ik niet wilde dat Gamma die gegevens registreerde, dan kon ik dat alleen achteraf schriftelijk aangeven.

Ik stelde voor om beide partijen werk te besparen door het invullen van het formulier maar achterwege te laten. Zo hoefde Gamma mijn gegevens niet te registreren en ik hoefde er geen brief achteraan te sturen. Minder rompslomp, iedereen blij.
Dat was natuurlijk weer te eenvoudig gedacht. Ik moest en zou dat formulier compleet en naar waarheid invullen, anders zat er voor mij geen Gammapas in. Ruggespraak met het hoofdkantoor (formulebewaker Intergamma) veranderde er niets aan. Voor mij dus geen Gammapas, maar wel een deukje in m'n vertrouwen. Immers: waarom wil Gamma met alle geweld m'n persoonsgegevens hebben als ik er meteen bij vertel dat ze de registratie wat mij betreft mogen - nee: moeten, want dat schrijft de wet voor - schrappen? Het voelt gewoon niet lekker.

Een paar weken later was ik weer bij Gamma en de kassamedewerkster-du-jour vroeg weer of ik al een Gamma voordeelpas had. "Nee", zei ik, ietwat vermoeid, "ik heb geen Gammapas". "Wilt u een pas mee hebben?". "Nou vooruit, doet u maar". Ze gaf me pardoes een Gammapas. Ze gaf me er ook een registratieformulier bij, maar dat heb ik nooit ingevuld.

En zo kwam het dat ik enige jaren genoot van een anonieme en - naar nu blijkt - hoogst illegale Gammapas. Ik vertoonde bij elke aankoop braaf m'n pas en kreeg bonnetjes die enkele procenten korting in het vooruitzicht stelden op zaken die ik niet nodig had, of een euro korting als ik binnen korte tijd een grote besteding zou doen. Het was allemaal reuze lollig en interessant, maar niet zo nuttig. Althans niet voor iemand die z'n eigen consumptieve plan trekt. Ik twijfel er niet aan dat het nut voor Gamma heel groot is.

Ik merk hier even op dat op dat moment iedereen blij was: Gamma had mij een pas verschaft waarmee m'n hele koopgedrag getraceerd kon worden en mij de illusie was verschaft dat ik groot voordeel genoot - en ik had m'n persoonsgegevens niet verstrekt. We hadden beide ons doel bereikt. Er heerste vrede op aard', zogezegd. Maar niet voor lang.

Bij m'n laatste bezoek aan de plaatselijke Gammavestiging bleek dat m'n pas, waarschijnlijk door het vele gebruik, bijna in tweeën gespleten was. Zie de foto. De - toen nog vriendelijke - kassamedewerkster merkte het op en zei "zal ik 'm omruilen voor een nieuwe?". Ik voelde nattigheid, maar stemde toe. En ja hoor, daar kwam weer een registratieformulier. Of ik maar weer het hemd van m'n lijf op het stoepje van Gamma wilde leggen.
Ik zei dat ik een anonieme pas had. Nog voordat ik had kunnen uitleggen dat dat - als je de voorwaarden mag geloven - gewoon kan, snauwde de kassamedewerkster me toe dat dat onmogelijk is.

Hoewel ik er een enorme hekel aan heb als ik zeer stellig en ongefundeerd voor leugenaar wordt uitgemaakt, werd ik niet boos. Ik zei alleen maar "toch is het zo - en dat wil ik graag zo houden".
"Dat kan niet!", riep de kassamedewerkster in het bijzijn van een rijtje klanten dat achter mij stond te wachten, "hoe bent u aan die pas gekomen!?". Ik was verbaasd over de toon en ben nog steeds verbaasd dat ik niet alsnog boos werd.
Nog voordat ik iets kon zeggen zei de kassamedewerkster dat ze de pas moest innemen, want ik mocht geen anonieme pas hebben. Ik had afgerekend, stond al bijna buiten en zei "ik geloof dat ik 'm maar houd, als aandenken aan de tijd dat ik hier nog klant was. Goedemiddag!". Ik hoorde haar nog dreigend zeggen "dan ga ik nu…", maar ik heb niet meer naar d'r geluisterd en ben de winkel uitgelopen.

Wat nu van dit alles te denken?

Bovenal is m'n vertrouwen in (Inter)Gamma, dat al niet zo bijster groot was, tot onder het nulpunt gedaald. Gamma wil hoe dan ook, koste wat kost en met alle geweld de persoonsgegevens van elke Gammapashouder hebben. Omdat de Wbp voorschrijft dat elke geregistreerde kan verzoeken om z'n persoonsgegevens uit de registratie te verwijderen wordt die mogelijkheid achteraf geboden, maar er moet hoe dan ook eerst geregistreerd worden. Binnen is binnen, lijkt het devies van Intergamma.
Vervolgens blijkt er ten minste één Gammamedewerker te zijn die er heilig van overtuigd is dat een Gammapas zonder registratie onmogelijk kan bestaan en dat een desondanks anonieme pas (die helemaal niet kan bestaan) met ferme taal en dito handelingen bestreden moet worden. Daarvan breekt niet alleen mijn klomp, hij spat in duizend stukjes uiteen.

Wat is een verzoek aan Gamma op grond van artikel 36 Wbp dan nog waard? Ben ik even blij dat ik niet door Gamma's hoepel ben gesprongen.

Kaas - een hele berg (spatiemisbruik, deel 14)

Op de markt in Haarlem kwam ik in een kaaskraampje het bordje op de foto tegen. "Da's om de drommel niet duur", dacht ik, "slechts € 1,95 voor een berg kaas".

Maar nadere beschouwing leerde dat je voor dat geld maar een minuscuul bergje kreeg, van een miezerige honderd gram. Grootse woorden, daar in Haarlem, maar leveren, ho maar.

Van alle tijden: tijdgebonden straatnamen

In Amersfoort, bij knooppunt Hoevelaken, waar A1 en A28 elkaar kruisen, ligt het alleraardigste bedrijventerrein De Hoef, dat volgens de website van de gemeente "een mix van representatieve kantoren en bedrijven" is. Dat kan wel zo zijn, maar het meest opmerkelijke noemt de gemeente niet: de straatnamen.

Zo zijn er de Computerweg, het Digitaalpad, de Hardwareweg en de Softwareweg. En niet te vergeten de Outputweg en het Inputplein. "Leuk", denk je dan, "moderne straatnamen, Amersfoort gaat met z'n tijd mee". Er is ook nog de Databankweg met als zijstraat, hoe origineel, de Recordweg (een woord dat deels op Engelse, deels op Nederlandse wijze wordt uitgesproken). Het wordt wel een beetje pijnlijk als je ziet dat er straten zijn met namen die eigenlijk drie verschillende woorden voor hetzelfde zijn: Beeldschermweg, Displayweg en Monitorweg. Maar goed, er is duidelijk voor een thema gekozen.

Je beseft echter ineens dat de ambtenaren die deze straatnamen hebben bedacht geen toekomstvisie hadden als je de Basicweg, Cobolweg en - hou je vast - de Disketteweg tegenkomt. Als er nu, op dit moment, een soortgelijk bedrijventerrein zou worden uitgerold zou er geen planoloog zijn die op het onzalige idee zou komen om er een HTML5-weg, C++-weg of micro-SD-kaartweg aan te leggen. Maar kennelijk was dat aan het eind van de vorige eeuw nog anders.

Gelukkig maar dat dit een bedrijventerrein is en dat er dus niemand hoeft te wonen. De naam van de Stoombootkade in Bolsward bleek ook niet tijdloos, maar elk kind weet in elk geval nog altijd wat een stoomboot is. Dat kun je van een diskette niet zeggen.

Niet flexibel

Je gelooft het niet, maar er bestaat een damesmodeketen die zich daadwerkelijk SUPERSTAR noemt. Ook in Nederland.

Ik stel me zo voor dat er in die winkel helemaal niets mogelijk is. Medewerkers zijn niet coöperatief, denken niet met de klant mee en als je een minuut na sluitingstijd nog iets wilt afrekenen kun je het wel vergeten, want tsja, ze zijn nu eenmaal superstar.

Update: variatie op een thema.