Cosmetica met topmodellen-extract bij Sephora in Groningen

In de winkel van V&D in Groningen is sinds kort een nieuwe winkel gevestigd. Jawel, een heuse winkel in een winkel en hij heet Sephora. Het is het soort winkel waar ik bij voorkeur niet kom, want het is er vol van schmink, plamuur, poeder, namaakwimpers en de vreselijkste martelwerktuigen, die vrouwen inzetten om hun uiterlijk anders - niet noodzakelijkerwijs mooier - te maken. Het riekt er danig naar parfum, reden waarom voor dit soort winkels het woord stinkel is uitgevonden.

Aangezien ik toch kennis moet nemen van zaken om zeker te weten dat ik er tegen ben, ben ik er toch even snel, met ferm toegeknepen neus doorheen gelopen. En mijn oog viel op het wervende tekstje van de foto.

Dit is toch vreemd. Er is jarenlang strijd gevoerd om cosmetica dierproefvrij te maken, want het was toch zo zielig voor die dieren. Maar what about de topmodellen? Worden die nou speciaal voor dit doel gefokt? Staan die topmodellen misschien lichaamsdelen af waarvan dat extract wordt gemaakt? Of wordt het extract alleen van de stoffelijke overschotten van overleden topmodellen getrokken?

Wat het ook is, het beeld blijft luguber...

Het laatste stukje taart...

Het uitdelen van taart is doorgaans verbonden aan een heuglijk feit. Toch is er vaak ook weer een wat treurig moment. Om onverklaarbare redenen blijft er namelijk meestal een laatste stukje taart over, dat niemand lijkt te willen opeten. Het blijft bijna altijd staan totdat het ook echt niet meer eetbaar is.

Desondanks, hoe treurig het ook allemaal is: hoera voor Henk.

Maar wat is het wel?

De boodschap is duidelijk: dit is geen brievenbus en evenmin een prullenbak. We mogen er ook met zekerheid vanuit gaan dat dit geen kauwgomballen- dan wel condoomautomaat, noch een pindarotsje is.

Maar wat is het dan wel? En waarom is het zo belangrijk? Oplossingen op een briefkaart naar dit blog.

Heeft Nederland wel voldoende verkeersdoden?

Als ik zo'n kop lees slaat me meteen de schrik om het hart: we hebben onvoldoende verkeersdoden!

Maar gelukkig, even verder lezen maakt duidelijk dat het slechts om een wat knullig geformuleerde kop gaat. Een hele opluchting.

Oranjegekte (deel 5)

Kijk ik net even op buienradar.nl om te zien of het een beetje cabrioweer wil blijven - blijkt het hele land ineens oranje gekleurd te zijn!

Aaaarghh... :-(

Oranjegekte (deel 4)

Er komt maar geen eind aan en het wordt steeds gekker, die oranjegekte. Vandaag stond deze fotocollage op de voorpagina van de Volkskrant, boven de vouw nog wel.

En dan zijn er nog mensen die zeggen dat Nederlanders zo 'nuchter' zijn. Deze prachtige, maar welbeschouwd bezopen foto's bewijzen het tegendeel. Er zijn hele volksstammen onder de Nederlanders die de wereld uit alle macht willen laten weten: ik ben oranjegek. Of: ik ben nog oranjegekker dan die al andere oranjegekken. Of de overtreffende trap: ik ben onbetwist de oranjeknettergekste.

Speciale set prijzen

In deze winkel hebben ze prijzen, zoals in alle winkels, maar er is iets bijzonders mee. Ze hebben die prijzen ondergebracht in een set. En dan niet zomaar een set, maar een speciale set. Jawel, het staat er echt.

De vragen blijven natuurlijk: waarom zitten die prijzen in een set en wat is er zo speciaal aan die set?

Of zouden ze gewoon de functie van spaties niet snappen?

Gelukkig als wat?

Oranjegekte (deel 3)

Het wordt steeds gekker met die oranjegekte. Toegegeven, 'onze jongens' doen het niet slecht (althans, dat heb ik me laten vertellen, want ik hou het natuurlijk niet bij), maar dat lijkt me nog geen reden om het hele leven dan maar oranje te kleuren. Het is nu al zo gek dat zelfs kantoren helemaal worden dichtgeplakt en de kantoorslaven in oranje tenue op het werk verschijnen.

Ik bedoel: het is maar een spelletje. Toch?

Oranjegekte (deel 2)

De oranjegekte is niet te stoppen. Vanavond viel me op dat de straten bijna waren uitgestorven. Een teken dat iedereen 'sportief' en met bier, chips en andere versnaperingen binnen handbereik voor de televisie hangt om toch maar niets te missen van die 22 overbetaalde mannen-in-korte-broeken die 2x45 minuten op een grasveldje achter een bal aanrennen. Dat begrijp ik al niet, maar ik verbaas me ook over de oranjegekte die ermee gepaard gaat.

Met het huis op de foto is op zich niet zoveel mis. Er zijn geen pannen van het dak gewaaid, er zitten geen gaten in de muur en het wordt ook niet verbouwd. Er wonen alleen maar mensen in die meedoen met de oranjegekte. Daar is ook niets mis mee, als ik maar niet hoef.

Bij ons in Aduard - deel 2 (bloggen heeft zin!)

Gisteren blogde ik nog over het kleine dorp Aduard, waar bij de toegangsweg een hoopvol bord met de tekst 'Bij ons in Aduard' stond, met verder niets. Ik vond het een treurig bord, dat alleen maar benadrukte dat er in Aduard eigenlijk helemaal niets gebeurt.

Vandaag kwam ik er toevallig weer langs. Ik was blij dat ze in Aduard ook hebben ingezien dat het niet langer kon zo, dat lege bord. Dat er nu maar eens echt iets moest gebeuren. En er gaat iets gebeuren in Aduard, op 14 - let op het streepje - juni.

De stammenoorlog die oranjegekte heet

Laat ik 't maar meteen toegeven: ik heb niks met voetbal. Ik zie er de lol niet van om met 22 mannen op een groot veld achter een bal aan te rennen. En ik begrijp al helemaal niet waarom, als het toevallig 22 overbetaalde mannen van twee verschillende nationaliteiten betreft, miljoenen mensen daar ineens heel veel aandacht aan gaan besteden. Net doen of 't iets uitmaakt welke helft van de mannen de bal het vaakst in het poortje van de andere helft kan schieten - en daar dan heel luidruchtig en geëmotioneerd over zijn als het ze eens (bijna) lukt. Sorry, ik zal er wel te rationeel voor zijn.

En dat is dan alleen nog maar het spelletje zelf. Dan heb ik het nog niet eens over de stammenoorlogen die zich erbij afspelen. Want waar gaat het nou helemaal om? Voetbalteams van twee nationaliteiten die elkaar op een grasmat te lijf gaan, door middel van het heen en weer trappen van een bal. En een groot, bierdrinkend legioen dat zich voor veel geld allerlei troep laat aansmeren, als het maar oranje is. En vooral ook willen laten zien dat ze dat allemaal doen. Kuddegewijs.

Ik zie dezer dagen steeds meer auto's, huizen en voortuintjes die bijna bedolven zijn onder de oranje vlaggen, shirtjes en wat al niet - maar vandaag kwam ik door een straat waarin iedereen wel helemaal oranjegek leek te zijn geworden.

Ik had te doen met de bewoners van deze straat die hun huis te koop hadden staan. Ze willen er natuurlijk dolgraag weg omdat ze gillend gek worden van deze collectieve idioterie. Maar ze zijn gedwongen om geduldig af te wachten totdat het voorbij is en hun huis weer verkoopbaar is.

Bij ons in Aduard - een treurig bord

Aduard is een klein dorp ten Westen van de stad Groningen. De mensen die er wonen zouden misschien wel willen dat er meer leven in de brouwerij is, maar ja, het is nou eenmaal een dorp van niks, waar niet zoveel gebeurt. Natuurlijk zijn er wel mensen die wat willen organiseren: braderieën, amateurvoetbal, kunstexposities in het dorpshuis. En daarvoor zetten ze dan heel enthousiast bij de toegangsweg tot het dorp een bord op wielen, waarop die gebeurtenissen kunnen worden aangekondigd, zodat voorbijgangers weten wat er allemaal in Aduard gebeurt.

Waardoor alleen maar op subtiele wijze bevestigd wordt: bij ons in Aduard gebeurt helemaal niks.