Het schoolplein is overal

Als op het schoolplein één kind, in wat voor opzicht dan ook, boven de andere kinderen uitsteekt, worden de andere kinderen afgunstig. Ze kunnen het niet hebben dat dat ene kind opvalt, succesvoller is, of mooiere gympies heeft, dan de rest van de kinderen. De andere kinderen zullen dat kind het leven zuur maken.
Dat verandert later niet. De kinderen groeien wel op, maar ze worden nauwelijks volwassener. Het schoolplein is overal, ook op kantoren en in fabrieken.

Zo slijt ik mijn dagen op een kantoor waar we Heel Belangrijk Werk doen, in dienst van de BV Nederland (die overigens alleen bestaat in lege hoofden van politici en ambtenaren). Op dat kantoor is het terugdringen van ziekteverzuim tot 'speerpunt' gemaakt. Een lofwaardig streven, dat uiteraard alleen maar toegejuicht kan worden. Mijn baas is fanatiek en hij heeft er alles aan gedaan om het percentage zieken op onze afdeling zo laag mogelijk te laten zijn. En met succes: we hadden vorig jaar een verzuimpercentage van bijna niks. Iedereen blij, zou je zeggen, maar zo werkt 't niet.
In een vergadering over de diverse jaarcijfers kreeg mijn baas er stevig van langs. Een andere baas, met medewerkers die meer ziek waren dan die van mijn baas, vroeg zich toch hardop een paar zaken af. Of mijn baas misschien de cijfers had gemanipuleerd? Waren zijn medewerkers wellicht gewoon bang om zich ziek te melden? Meldden ze zich wel altijd ziek? Misschien namen ze wel verlof op, terwijl ze toch echt ziek waren.
Kinderachtig, zou je zeggen, zeker als je weet dat het om overwegend mondige academici gaat die zelf wel bepalen of en wanneer ze zich ziekmelden. Maar als je beseft dat het schoolplein overal is, dan is het wel begrijpelijk. De kardinale fout is dat m'n baas en z'n medewerkers te veel hun best hebben gedaan, zonder zich te realiseren wat dat voor de rest van de organisatie betekent. De schittering van onze afdeling straalt namelijk niet af op andere afdelingen, maar stelt ze in de schaduw. En dat kan natuurlijk niet de bedoeling zijn.

Het meest opvallende, succesvolle of slimste kind van het schoolplein wordt gepest. Omdat het z'n hoofd boven het maaiveld uitsteekt en daarmee de andere kinderen minder doet lijken. Het gedrag van verreweg de meeste kinderen verandert in dat opzicht niet, zelfs niet als ze groot zijn, het schoolplein al lang zijn vergeten en zichzelf 'volwassen' noemen.