Tesla Motors maakt geen reclame

Of toch wel?

Deze fantastische video is gemaakt door Tesla-fans die bij een bedrijf in CG (Computer Graphics) werken. Best viewed full screen. De video is natuurlijk mede bedoeld om te laten zien wat ze kunnen, maar de keus om de Tesla Model S als voorbeeldproduct te nemen toont ook aan hoe verschrikkelijk cool die auto is. En hoezeer Tesla in elk geval qua imago vooruitloopt op de gevestigde auto-industrie.

Meningen zijn makkelijk

In het Algemeen Dagblad van zaterdag 26 september 2015 stond een ingezonden brief van ene G. Kool. De heer of mevrouw stelt klip en klaar dat de 'schone' auto pure misleiding is. Aangezien de briefschrijver, om zijn of haar mening kracht bij te zetten, de boodschapper ook nog even in diskrediet wil brengen, eindigt de brief met het etiket 'mileufantasten'. Zo, die zit.

We kennen nu de mening van G. Kool, die in niet mis te verstane bewoordingen naar voren is gebracht. Maar wat zijn de feiten? Is de mening van G. Kool wel op feiten gestoeld, of komt-ie rechtstreeks vanuit de onderbuik?

Dat is natuurlijk heel moeilijk te bepalen, want feiten haal je niet zomaar boven water. Of toch wel? Een paar seconden met Google leert dat TNO begin dit jaar nog een onderzoek (.pdf) heeft gedaan waaruit bleek dat elektrische auto's, zelfs al rijden ze nu nog grotendeels op kolenstroom, altijd nog zuiniger en schoner zijn dan auto's op dinosaurussap. En dat ze in de toekomst, waarin het aandeel groene stroom gestaag zal toenemen, alleen maar relatief schoner en zuiniger worden. Dat onderzoek is nog uitgebreid in het nieuws geweest.

Helaas hebben de feiten uit het TNO-onderzoek G. Kool niet bereikt. Ik vraag me af of het een verschil gemaakt zou hebben. Want tsja, zo'n onderzoek, van wetenschappers, die hebben gemeten hoe het nu werkelijk zit en daaruit conclusies hebben getrokken, dat is alleen maar saai. Daar kun je geen avondje in de kroeg mee vullen. Dat hoef je bovendien helemaal niet te geloven. Je kunt het evengoed wegzetten als 'aperte misleiding van milieufantasten'. Dat is het voorrecht van de meningenmachine van vandaag: je hoeft niemand te geloven, je eigen gevoel, dat wat je onderbuik zegt geeft aan wat jouw waarheid moet zijn. En jouw waarheid, ook al is die niet gebaseerd op feiten, ook al is-ie werkelijk helemaal nergens op gebaseerd, die waarheid hoort in de krant.

Kortom: een beetje negatief roeptoeteren over iets waarvan alleen je gevoel zegt dat het niks kan zijn is makkelijk. Bovendien: hoe harder je het roept, hoe meer je er zelf in gaat geloven. En hoe meer andere mensen, die ook niet zoveel waarde aan feiten hechten, erin gaan geloven. Dat zie je bij mensen die ervan overtuigd zijn dat de aarde niet ouder is dan pakweg 6.000 jaar, of die nog steeds geloven dat door mensen veroorzaakte klimaatverandering een mythe is.

Alleen dat geloven wat je goed uitkomt en alle feiten die het tegendeel bewijzen naast je neerleggen is lekker makkelijk. Het houdt je wereldbeeld simpel en overzichtelijk. Hoe langer je dat simpele wereldbeeld niet hoeft aan te passen, hoe makkelijker het voor jezelf lijkt te zijn. Totdat je door de werkelijkheid of feiten wordt ingehaald, natuurlijk. Maar dan heb je meteen weer een ander, simpel wereldbeeld om in te geloven. Het is immers zo lekker makkelijk.

Reeën houden zich niet aan de norm!

"Een ree", aldus rtvDrenthe

Die verdomde reeën ook. Is er een mooie, duidelijke norm, houden ze zich er niet aan!

De conclusie ligt voor de hand: schiet ze maar af. Dat zal ze leren.

Gronings kledingmerk

Mooia.

Een licht ironisch wijntje

Spreuk van het moment #7

Love is like a fart...

'Hijspecialist'

Zouden er ook zijspecialisten bestaan?

Of doet onze Freddy - naast hijsen, met kranen - ook aan 'hijen', met 'hijpalen', maar dan in kleine ruimtes? Of gaat het misschien om mannendingen voor wie niet claustrofobisch is?

Taal.... het valt niet mee.

Banken op de beurs: niet in het belang van klanten

In de afgelopen dagen heb ik me, in afwachting van de definitieve overstap van ING Bank naar een bank die ik wel vertrouw, eens verdiept in hoeveel waarde de banken nu eigenlijk zelf hechten aan vertrouwen. Daarbij stuitte ik al snel op het rapport van de 'Adviescommissie Toekomst Banken', beter bekend als de commissie Maas, met de titel 'Naar herstel van vertrouwen' (2009). Tot stand gekomen in opdracht van de Nederlandse Vereniging van Banken.

Het is een opmerkelijk rapport, met opmerkelijke uitgangspunten. Je zou verwachten dat, als het over vertrouwen gaat, er ten minste ook een hoofdstuk 'klanten' in voorkomt. Niets is minder waar. Het rapport heeft het alleen over 'Governance en Riskmanagement', 'Maatschappelijke rol banken' (waaronder alleen 'Beloningsbeleid' en 'Aandeelhoudersstructuur'...), 'Toezicht en Regulering' en 'Toekomst Banken Nederland'. Bij de uitgangspunten dus niets, maar dan ook helemaal niets over het bestaansrecht van banken: klanten.

En helemaal vreemd is dat de commissie Maas bij de maatschappelijke rol van banken niet verder komt dan beloningsbeleid en aandeelhoudersstructuur. Me dunkt dat men daar in die commissie niet ver buiten het eigen tuintje heeft gekeken. Heeft men eigenlijk wel enig besef van wat klanten en de maatschappij nu eigenlijk van banken verwachten? Een kernbegrip als 'integriteit' komt maar twee keer in het rapport voor, in twee gelijkluidende alinea's, die - jawel - over de beloning van bestuurders gaan. 'Nuff said.

Het nieuws over beloningen bij ING en ABN Amro van de afgelopen weken heeft aangetoond dat topmannen bij banken, zelfs na eerdere commotie daarover in 2011, in elk geval nog steeds geen enkel besef hebben van de maatschappelijke relevantie van hun hoge beloningen. Maar de commissie Maas kan er ook wat van als het op tunnelvisie aankomt:

Het vennootschapsrecht kent geen verplichting voor aandeelhouders rekening te houden met belangen van andere stakeholders dan de aandeelhouders. Dat geldt uiteraard ook voor aandeelhouders van banken. Zij hoeven geen rekening te houden met de andere belangen die bij een bank een rol spelen. Dat zijn de belangen van de spaarders, van degenen die afhankelijk zijn van bedrijfsfinanciering, van de werknemers, de belangen van de samenleving bij een efficiënt betalingsverkeer en die van een gezond bankbedrijf in het algemeen. Deze eenzijdige oriëntatie van aandeelhouders heeft de afgelopen tijd geleid tot ongewenste ontwikkelingen. De focus op de korte termijn van sommige groepen aandeelhouders heeft dit alleen maar versterkt. 

De commissie komt dus tot de conclusie dat aandeelhouders alleen maar het eigen korte termijnbelang nastreven en dat dat tot een puinhoop heeft geleid. Logisch, want banken moeten nu juist streven naar een gedegen bankbeleid op de lange termijn. Voor hun klanten en voor het vertrouwen van die klanten in de bank. De belangen van aandeelhouders en banken sluiten elkaar dus fundamenteel uit: je wilt als gedegen bank die het vertrouwen van zijn klanten wil genieten, met een lange termijnvisie, die rekening houdt met belangen van klanten en maatschappij, geen hijgerige aandeelhouders in je nek hebben, die voortdurend op korte termijnresultaten aandringen. Daarom zou de Staat ABN Amro ook zeker niet naar de beurs moeten brengen.

Maar dan de conclusie van de commissie Maas:

Derhalve is het gewenst maatregelen te nemen die bevorderen dat de oriëntatie van aandeelhouders van banken meer in overeenstemming wordt gebracht met alle belangen die bij een bank een rol spelen.

De commissie stelt dus niet het verschijnsel bank-op-de-beurs ter discussie, ze stelt niet eens voor dat de bank zich anders moet gaan gedragen om puinhopen in de toekomst te voorkomen. Nee, de commissie Maas is van mening dat de aandeelhouders zich een andere houding moeten aanmeten! Dus je wilt als bankier het vertrouwen van klanten in je toko herstellen, maar dat moeten de aandeelhouders voor je doen. Die zien je aankomen, die zijn daar doorgaans helemaal niet in geïnteresseerd. Die willen meestal alleen maar snel rendement voor zichzelf zien, en wel zo veel mogelijk. Geneuzel over vertrouwen en klanten en maatschappij is niet aan ze besteed.

Deze commissie, die om onnaspeurlijke redenen groot aanzien heeft genoten, beseft niet hoezeer de banken moeten veranderen, en blijft daarbij steken in oud denken. Ze ziet wel de fundamentele belangentegenstelling tussen klanten, de bank en aandeelhouders, maar kan zich niet voorstellen dat banken om die reden verre zouden blijven van de beurs. Waarschijnlijk omdat ze zich niet kan voorstellen dat banken hun puur financiële voordelen van aanwezigheid op de beurs bewust afwegen tegen de moeilijk financieel waardeerbare voordelen van vertrouwen. Terwijl dat soort bewustheid bij banken nu juist zou kunnen leiden tot andere keuzen, die veel meer bijdragen aan vertrouwen van klanten en de maatschappij in banken dan welk rapport ook.

Toch wel schokkend dat het zo diep zit. Dat zelfs een commissie waarvan je zou verwachten dat ze ingrijpende maatregelen voorstelt, niet van de rotonde kan komen en geen fundamentele systeemwijzigingen kan of durft voor te stellen. Het is al heel vaak gezegd: "the system is terminally broken". En het wordt nog steeds bevestigd.

De druppel van ING

Tot mijn schande ben ik al decennia klant bij ING Bank. Maar daar komt binnenkort onverbiddelijk een einde aan. Ik heb het namelijk gehad met banken als ING, die in de afgelopen jaren helemaal niets hebben geleerd.

Sinds de grotendeels door banken veroorzaakte wereldwijde financiële crisis van 2008 liggen banken nogal onder vuur.
Je zou denken dat banken zich dat aantrekken, maar niets is minder waar. Banken, en dan vooral de mensen die aan de top van die banken staan, zijn niet in staat gebleken om daadwerkelijk te veranderen. Ze blijven uit alle macht hangen in oude paradigma's.
De noodzaak tot verandering is wel pijnlijk duidelijk geworden. Overheden die destijds de banken tandenknarsend hebben moeten redden, hebben geprobeerd om de banken tot veranderingen te dwingen. Maar het lukt niet. Ondanks vele waarschuwingen van slimme economen en goed geïnformeerde, kritische geesten, zoals Joris Luyendijk en andere journalisten, verandert er hoegenaamd niets. De banken gaan op dezelfde destructieve voet verder en liefst nog wat harder. Je kunt erop wachten dat het weer mis gaat. En dat het weer hoofdzakelijk ten koste van de maatschappij gaat en niet van de bankiers.

Ook in ander opzicht zijn bankiers hardleers. Ze hebben niets geleerd van het verdwijnen van het vertrouwen van consumenten en bedrijven in hun bedrijfstak. Rationeel zou zijn dat banken proberen dat vertrouwen terug te winnen. Ze opereren immers in een markt en zouden in zekere mate afhankelijk moeten zijn van het vertrouwen van hun klanten. Maar ze doen precies het tegenovergestelde. Ze gaan als vanouds door met het gedrag waarmee ze dat vertrouwen verloren zijn.

Vandaag maakte ING bekend dat - nu de staatssteun is afbetaald - de beloning van zijn topman met 28% moet worden verhoogd. Niet dat hij een stakker was, want hij toucheerde al 105.000 euro per maand. Maar de raad van commissarissen vond dat het inkomen niet marktconform was, dat dat een risico was en dat meneer (het zijn bijna altijd mannen) maar beter 135.000 euro per maand kon krijgen. Dat is 1,63 miljoen euro per jaar. Ook de medebestuurders krijgen natuurlijk meer, want hun beloningen zijn evenmin marktconform, zo vinden de commissarissen.

Die redenering is zo idioot dat ik het er eigenlijk niet eens over wil hebben. Toch een paar woorden: waarschijnlijk koesteren de commissarissen angst dat de topman weggaat, naar waar hij nog meer kan binnen harken. Mijn vraag is dan: waarom zou dat een probleem zijn? Ben je dat soort mensen niet veel liever kwijt dat rijk? Waarom ruil je 'm niet in voor iemand die wel hart voor de zaak heeft, in plaats van alleen voor z'n eigen portemonnee?

ING heeft onder overheidsbewind Nationale Nederlanden van de hand moeten doen. Daarnaast schrapt ING 2800 banen in Nederland, maar liefst een zesde van het totaal. Dat zorgt voor veel inkomensonzekerheid bij de mensen op de werkvloer, terwijl de top doodleuk zijn inkomenszekerheid (die al niet klein was) vergroot. Alle ontslagen mensen moeten maar zien of ze weer aan het werk komen, of van een uitkering moeten gaan leven (waar de maatschappij dan weer voor mag opdraaien - net als bij de bankencrisis).
Het bedrijf is in elk geval een stuk kleiner dan voorheen en moet makkelijker zijn te managen. Maar dat is natuurlijk geen reden om de beloning voor dat klusje te verlagen - integendeel.

Dan denk ik: snappen jullie het nou werkelijk niet? Begrijp je niet dat je hiermee laat zien dat je in een volstrekte zelfgecreëerde, hermetisch geïsoleerde bubbel leeft en dat het gros van de mensen aan de buitenkant dat met stijgende verbazing en verontwaardiging gadeslaat? Of interesseert het je niet?

Waarschijnlijk ontkennen ze het glashard en ik weet bijna zeker dat het ze volstrekt niet interesseert. Het past niet in de huidige bankierscultuur om na te denken over de eigen rol en de maatschappelijke impact van eigen handelen. Banken als ING zijn immers beursgenoteerde bedrijven en die werken niet primair voor hun klanten of met de blik naar de maatschappij, maar voor invloedrijke en kortzichtige investeerders die alleen maar in hun eigen rendement zijn geïnteresseerd. Daar past geen maatschappelijk bewustzijn bij. Het lijkt erop dat beurzen en bestuurders die hoofdzakelijk op eigen gewin uit zijn hand in hand gaan. Bij bijna elke high profile beursgang blijkt immers weer dat vooral de bestuurders van het bedrijf er beter van worden. Greed is nog steeds good, zoveel is wel duidelijk.

Al die kortzichtigheid, die vandaag culmineerde in het bekend worden van narcistische, cynische, wat zeg ik psychopathische loonsverhogingen van mannen die wat mij betreft hun meerwaarde niet hebben bewezen, hebben de emmer in dit huishouden doen overlopen. We hebben definitief besloten om elders bankzaken te gaan doen. Onze goede inkomens, een paar potten spaargeld, we halen het allemaal zo snel mogelijk weg bij ING.

Het mooie is: er zijn ten minste twee gunstige uitzonderingen onder de Nederlandse banken. Banken die bewust weigeren mee te doen in het idiote beloning- en bonussencircus. Banken die er primair zijn voor hun klanten en ook nog bewust nadenken over hun maatschappelijke rol. En ernaar handelen. Met zo'n bank willen we zaken doen. We stappen over.

Zie ook: bij ING wast de ene hand de andere.

Het einde van autodealers

Sommigen kunnen het zich misschien nog wel herinneren: reisbureaus. Een soort winkel waar je reizen kon kopen. Er zaten mensen aan bureaus, met rekken foldertjes en reisgidsen binnen handbereik. Als je er naar binnen ging, dan gaven ze je de indruk dat ze je een enorme dienst bewezen door reis, accommodatie en nog veel meer voor je bij elkaar te zoeken, tegen de schijnbaar beste prijs.

Tot zo'n tien jaar geleden was dat nog dagelijks aan de orde. En kijk nu eens. Wie is er recent nog bij een reisbureau geweest? Wie weet uit z'n hoofd een winkelstraat waar nog zo'n anachronisme is te vinden?

Ik bedoel maar, internet heeft de commerciële wereld onherkenbaar veranderd. Wat zeg ik: grondig op z'n kop gezet.

Sommige branches hebben daar nog steeds moeite mee. Neem de autobranche. Die werkt onveranderd bijna uitsluitend met tussenpersonen, 'dealers' genaamd. Die dealers proberen nog steeds de indruk te wekken dat ze toegevoegde waarde leveren. Maar de laatste keer dat ik op zoek ging naar een nieuwe auto wist ik - dankzij de overvloedige informatie op internet - steevast meer dan de verkoper. De autoverkopers wisten dat ook wel, ze deden veelal niet eens moeite om het te verhullen. Ik zag nergens toegevoegde waarde. Wel veel onnodige rompslomp en kosten.

Dat doet de vraag rijzen: waarom zijn er nog autodealers? Om een proefrit te kunnen maken? Ik heb uit betrouwbare bron dat de meeste nieuwe-auto-kopers dat niet eens doen. Die lopen een showroom binnen en zeggen "doe me die maar, in 't [vul gewenste kleur in]". En daar heb je dus geen mannen achter bureaus met foldertjes voor nodig. Je kan een proefrit ook via internet regelen. Een medewerker rijdt op verzoek even langs je huis, je maakt een proefrit en als de auto je aanstaat regel je de rest via internet. Helemaal geen showroom, mannen achter bureaus of foldertjes nodig.

Tesla doet 't al in de VS. Dat bedrijf heeft, tot chagrijn van machtige dealerorganisaties, het hele dealergebeuren er tussenuit geknipt. Er zijn nog wel showrooms, en Tesla zet z'n auto's in grote winkelcentra, maar de koop regel je via internet. Vaste prijzen, geen gezeur. De klanten vinden het fantastisch, want ze weten precies waar ze aan toe zijn. Ze hebben bovendien niet met een gladde prater te maken en weten dat Tesla hierdoor goedkoper werkt, waardoor ze het idee hebben dat ze zelf ook voordeel hebben. Dat laatste is nergens op gebaseerd, maar het gaat om het idee.
De machtige Amerikaanse dealerorganisaties zijn een kansloos tegenoffensief begonnen. Allereerst door politici te kopen, die 'consumer laws' in stand houden, zodat Tesla niet overal showrooms mag hebben. En de dealers 'spinnen' dat zo dat ze consumenten willen laten geloven dat ze dat allemaal in het belang van de consument doen. Er is echter geen consument die dat gelooft. Amerikaanse autokopers hebben haast zonder uitzondering een gloeiende pesthekel aan dealers.
Onderhoud is ook geen probleem, want de elektrische auto's van Tesla hebben nauwelijks onderhoud nodig. Geen olie, geen filters, slechts één bewegend onderdeel in de motor. Voor het weinige onderhoud maak je een afspraak via internet en de monteur komt bij je langs als jou het schikt. Het begin van het einde voor dealers.

Mijn buurman heeft onlangs al helemaal buiten het dealergebeuren om een nieuwe auto gekocht. Volgens hem was het een volstrekt pijnloze ervaring, en hij bespaarde er naar eigen zeggen vele duizenden euro's mee. De internetverkoper haalde de nieuwe auto gewoon daar waar-ie het goedkoopst was - in dit geval uit België. Het had ook Duitsland of Hongarije kunnen zijn. De EU met z'n vrije verkeer van goederen heeft veel voordelen.

Kortom: een uitstervend ras, zowel de dealer als de autoverkoper. Wie volgt?

Spreuk van het moment #6

Spreuk van het moment #5

Spreuk van het moment #4

Spreuk van het moment #3

Spreuk van het moment #2

Spreuk van het moment #1