Geklungel van Klingel

Op maandagavond 15 december jl. kreeg ik 't op m'n heupen en bestelde ik via internet een herenoverhemd bij de firma Klingel. Ik kreeg meteen een bevestiging per e-mail, met als aanhef 'geachte heer', waarin naast de kosten (39,99 euro voor het overhemd en 4,95 verzendkosten) ook was te lezen: 'orderconfirmation.paymentinfo.iDEAL'. Kortom, ze wisten bij Klingel dat ze met een vent van doen hadden en mijn betaling leek hiermee te zijn bevestigd. Op de website stond al dat de levertijd van het overhemd drie tot vijf dagen bedroeg en dat werd in het e-mailtje nog eens bevestigd: 'Levering binnen 3-5 dagen'. Toch een fijn vooruitzicht.

Op donderdag 18 december ontving ik een - ongetwijfeld automatisch verzonden - e-mailtje van Klingel van de strekking: geachte heer - betaling ontvangen. Dat wisten zowel Klingel als ikzelf al. Ik had immers goed opgelet bij het eerste mailtje. Maar goed, je kunt maar beter zo duidelijk mogelijk in je communicatie zijn.

Vandaag, vrijdag 19 december 2014, werd er ineens aangebeld: een pakje! Of eigenlijk een witte plastic zak, met daarin iets rechthoekigs/zwaars en een bobbeltje. Ik maakte de zak open en trof een dikke catalogus, nog een veel kleiner plastic zakje en een factuur/pakbon aan. Maar geen overhemd. De factuur en pakbon vermeldden beide een extra item genaamd 'Armbandset, 3-rijig', een bedrag onder de streep van 0,00 euro en op de factuur stond in heel kleine lettertjes 'Art. is helaas niet meer leverbaar'. Nou moe.

De catalogus die ik kreeg staat volgens de omslagtekst vol met 'de nieuwste TRENDS 2014'. Lezers die mij kennen rollen nu even over de grond van het lachen. Het meest opmerkelijke in de catalogus is dat op pagina 417 het overhemd dat ik wilde hebben, maar dat dus niet meer leverbaar is, gewoon nog wordt aangeprezen! Natuurlijk, het is al bijna 2015, maar stuur zo'n oude catalogus dan niet mee.

En dan dat kleine plastic zakje, dat ook in de grote witte plastic zak zat. Daaruit peuterde ik het volgende kleinood:

'Armbandset, 3-rijig' - winkelwaarde: onverkoopbaar

Is het niet geweldig? Een kerel bestelt een herenoverhemd waarvan de verkoper zegt dat de levertijd '3-5 dagen' is. Er wordt vervolgens volstrekt overbodig gecommuniceerd over een betaling die al bevestigd is en voor je het weet ligt er een dikke, old school catalogus-op-dode-bomen (wat nou internet?) en een plastic prul voor vrouwen op je deurmat, met in heel kleine lettertjes een mededeling die erop neerkomt dat je dat herenoverhemd wel op je buik kunt schrijven.

En meer niet.

Toen ik er met Klingel over belde werd me allereerst excuses aangeboden. Vervolgens werd opgemerkt dat de factuur geen ruimte bood voor meer communicatie. Op mijn tegenwerping dat e-mails ruimte zat bieden kwam geen weerwoord. Maar er werd me verzekerd dat ik binnen een week m'n geld terug zou krijgen. We zullen zien.

In het nieuws werd de afgelopen dagen gewaarschuwd voor de negatieve gevolgen van robotisering voor de mensheid. Vooralsnog hoeven we ons geen zorgen te maken, lijkt het, want de robots bij Klingel bakken er niks van. Maar onze internet-shopping-ervaring heeft er alvast wel ernstig onder te lijden.

Update 19 januari 2015 (een maand later): vandaag kreeg ik m'n geld terug. Toevalligerwijze precies op het moment dat ik met Klingel aan 't bellen was om te vragen waar m'n geld bleef...

De leugen van "geen tijd"

Iedereen die "ik heb geen tijd" roept jokt een beetje. Hij houdt zichzelf en z'n omgeving in elk geval behoorlijk voor de gek. Feit is namelijk dat we allemaal tijd hebben; en we hebben allemaal in beginsel dezelfde hoeveelheid tijd. We onderscheiden ons alleen in de verschillende dingen die we in die tijd doen. Dat wordt weer veroorzaakt door de verschillende keuzen die we zelf maken, niet doordat we "geen tijd hebben". De tijd is niet ineens op, we worden alleen door onze keuzen geconfronteerd met dingen waarvan we niet eerlijk gezegd hebben dat we ze niet zouden doen, of waarvoor we niet echt hebben gekozen om ze te doen, en die dus niet gedaan zijn omdat we er geen prioriteit aan toekenden. Dat heeft niets te maken met de hoeveelheid tijd die we hebben (die zoals gezegd in grote lijnen voor ons allemaal gelijk is), maar alles met eigen keuzen.

Kortom: de uitspraak "geen tijd" is niet meer dan een slap excuus voor een gebrek aan planning. Of het verhullen van een eigen keus, die anderen misschien niet prettig vinden. Of een eufemisme om te verhullen dat we kennelijk geen prioriteit aan bepaalde zaken geven.

Als je dat accepteert, pleit ik ervoor om ook eerlijk in je communicatie te zijn. Gebruik, in plaats van "geen tijd", termen die beter aangeven hoe de vlag ervoor hangt. Zoals "hou er rekening mee dat ik hier geen grote prioriteit aan toeken". Of "ik heb net zo weinig tijd als jij - ik kies ervoor 'm anders in te vullen". Of heel direct: "ik kan niet zo goed plannen". Het lijkt muggenziften, maar het is wel zo eerlijk en kan een hoop teleurstelling in je omgeving (en bij jezelf!) voorkomen.

Shaun, het mechanische schaap

Moos: "wat moet dat in mijn tuin?"

Bij het huis waarin ik woon ligt al twintig jaar een gazon. In die twintig jaren heb ik het niet altijd even goed onderhouden. Met als resultaat dat het eigenlijk niet meer een gazon, maar een mosvlakte was. Er hielp geen kalk, mest of verticuteren meer aan, het gras had de strijd goeddeels verloren.

Nu heeft mos ook z'n voordelen: je hoeft het niet te maaien. En als je er verder niet aanzit, blijft het groen en egaal. Maar ja, het is toch het resultaat van jaren luiheid en dat wens je niet als uithangbord om je huis te hebben liggen.

Kortom: er moest maar eens een nieuwe grasmat komen. Nadat ik bij mijn wederhelft enige tijd vruchteloos voor kunstgras had gepleit ("Niet duur! Echt, net echt! Onderhoudsvrij!"), werd er uiteindelijk toch een grasmat van echte zoden uitgerold. Maar ik had intussen wel een degelijk compromis uitonderhandeld: een robotmaaier. Een heuse Husqvarna Automower 305.

Enerzijds is zo'n robotmaaier natuurlijk een stuitend decadent ding, de ultieme uiting van ons tweeverdienerschap, de luiheid ten top. Maar anderzijds: niet meer elk weekend een uur lang met een luid knetterende en smerig walmende grasmaaier aan de gang, maar alleen op gezette tijden een zacht zoemen (en soms wat knisperen als-ie een blaadje of takje tegenkomt). Milieuvriendelijk dus. En het is een genot om naar te kijken, want voor een grasmaaier is-ie enorm slim. Hij houdt steeds precies voordat hij de border in dreigt te rijden op met maaien, rijdt een stukje achteruit, draait een willekeurig aantal graden en rijdt weer verder, onderwijl kris-kras over het gazon rijdend en per saldo een prachtig egale grasmat achterlatend. Dat gaat net zo lang door tot-ie zelf merkt dat z'n accu moet worden opgeladen en dan zoekt-ie volledig automagisch z'n laadstation op. Daarom hebben we 'm Shaun genoemd, naar het onnatuurlijk intelligente animatie-schaap Shaun. Ons mechanische schaap weet precies waar het gazon ophoudt en rijdt nooit pardoes een border in, hij weet zelf z'n voerbak te vinden, hij weet wanneer hij moet maaien en wanneer hij zich koest moet houden. Hij is volledig autonoom. Nou vooruit, ik moet 'm maandelijks even op z'n rug leggen, schoonmaken en van nieuwe mesjes voorzien, maar afgezien daarvan redt-ie zich helemaal zelf. Klaagt niet, werkt dag en nacht door, in regen en wind en heeft niet meer nodig dan een stopcontact. Een ideale werknemer, zogezegd. Als ik hovenier was zou ik me serieus zorgen maken.

Helemaal niet flexibel

Ik schreef al eens eerder over een winkel die zich Superstar noemde. Een voor de hand liggend beeld daarbij is dat er echt niets mogelijk is. Ze zijn er zo inflexibel als wat.

Vandaag kwam ik in dezelfde stad deze winkel tegen. En nu vraag ik me natuurlijk weer af: welke winkel zou nou het starst zijn?

We zullen er waarschijnlijk nooit achter komen, want Xtrastar is inmiddels gesloten en het pand staat te huur. Hoewel: dat op zich kon wel eens een sterke indicatie zijn dat Xtrastar eigenlijk het allersuperstarst was.

Een vertrouwelijk restaurant

Japans restaurant Hanasato in Groningen is een goed Japans restaurant. Daar zijn ze trots op en dat dragen ze uit. In dit geval door een plakaat op de voordeur in de smalle voorgevel aan het Zuiderdiep in Groningen.

Misschien dat die smalle voorgevel ook wel voor 'een stuk onbekendheid' zorgt. Niet veel mensen kennen Hanasato. Als je over het Zuiderdiep in Groningen loopt of fietst kijk je er zomaar overheen. Het is een in feite een goed bewaard geheim. Vandaar dat ze het zelf een 'vertrouwelijk Japans restaurant' noemen.

Problemen bestaan niet

Als er weer eens mensen in m'n omgeving roepen dat 'we' een 'probleem' hebben, moet ik vaak lachen. Als die mensen me nog niet zo lang kennen, willen ze zich daar nog wel eens aan ergeren. 'Problemen', zo lijken ze te vinden, zijn niet om te lachen - die moet je heel serieus nemen. En dat doe ik niet, omdat problemen niet echt bestaan. Dat zit zo.

Heel veel 'problemen' zijn niet meer dan feiten. En feiten zijn onverzettelijk. Het beste dat je ermee kunt doen is ze naast je neerleggen. Feiten staan meestal in de weg aan een doel. Het zijn dus niet meer dan signalen om naar alternatieve wegen te zoeken - of het doel aan te passen.

Mensen die het etiket 'probleem' op een feit plakken hebben nog wel eens de neiging om aan dat feit te gaan rukken en trekken. Het feit is een probleem en dat moet aangepakt worden, geloven ze. Dat is natuurlijk verspilde energie, want een feit is nu eenmaal onverzettelijk, je kunt en hoeft er verder niets mee. Je kunt je veel beter meteen richten op het zoeken naar andere wegen, of een ander doel.

Zelfs de 'problemen' die geen feiten zijn, zijn geen problemen. Daar kun je immers wel wat aan doen.

Kortom: problemen bestaan helemaal niet. Echt niet.

De mensen die nog steeds 'problemen' zien, hebben meestal eigenlijk maar één probleem: ze hebben moeite om feiten te accepteren voor wat ze zijn. Het mooie is: dat is geen feit. De keus om iets wel of niet te accepteren of los te laten heb je helemaal zelf in de hand. Dus ook dat is geen probleem.

En AH kréég perziken!

Niet gooien met de microfoon

In de categorie mooie bordjes zijn bejaardentehuizen altijd een rijke bron. Deze trof ik aan in de 'gemeenschapsruimte' van een bejaardentehuis in Grootegast, in het Westen van de provincie Groningen.

Ik stel me zo voor dat er in het verleden in dit bejaardentehuis flink met de microfoon is gesmeten en dat de technische dienst daar inmiddels schoon genoeg van heeft. Daar is zo'n ding niet voor bedoeld en dat moet goed duidelijk zijn voor de gebruikers. Vandaar: met zorg behandelen. En voor alle zekerheid, opdat er geen misverstand over kan bestaan: gooien met een microfoon valt niet onder een zorgvuldige behandeling! Aldus de technische dienst.

Kinderen van tegenwoordig

Gezien aan de Klarendalseweg in Arnhem.

Geldt dat ook voor pulkwerk?